5 min later zal je verrast worden door een lijkwagen, want een sirene, is namelijk het geluid dat deze verspreidt. Crazy!

Het is weer een 'feestmaand', zei Petra. Wat hiermee wordt bedoeld zijn 'death celebrations', want hier worden de doden 'gevierd'. Voor mij soms nog wat moeilijk te begrijpen. Heel het dorp moet je kunnen voorzien als er iemand uit je familie sterft want één of twee dagen na elkaar (inclusief nachten) wordt gedanst en gegeten. Of je die mens die gestorven is nu kent, eigenlijk maakt dat niet zoveel uit. Iedereen is welkom. Je mag zelfs een zakje meenemen om eten in te doen om je familie thuis te voorzien van eten. Onmogelijk? Neen, blijkbaar niet. Mensen zetten hiervoor geld opzij. 'we hebben dan wel geen mooie huizen en onze wegen zijn niet goed, maar voor eten, voor feesten, moet je altijd een potje opzij zetten. Anders kunnen de doden je wreken, zal ongeluk je overkomen.' was de uitleg van een vrouw... Een meer logische uitleg kreeg ik dan van mijn zus Petra 'Je weet niet wat de dag je morgen brengt. Als je geen feest geeft, gaan mensen je niet graag zien, gaat er niemand naar je omkijken als er je iets overkomt.' Andere mensen in je omgeving kun je dus maar beter te vriend houden, want zij fungeren als een soort 'verzekering' voor als je iets overkomt! De familie kiest een stofje uit en als je close bent bij de familie, dan laat je in deze stof een outfit maken. Een stuk of 30 mensen heb ik dus gezien met datzelfde stofje, maar allemaal anders. Ik heb al wat ideeën kunnen opdoen voor als ik een bloes ga laten maken... In minstens 4 huizen heb ik mensen buiten en binnen zien zitten. De mensen die binnen zitten, hebben een stoeltje langs de kant van de muur, zodat je een groot leeg 'vierkant' vormt met mensen. Ik krijg daar een beetje een onaangenaam gevoel bij als ik daar binnenwandel, precies een bunker of zo (het huis is helemaal leeggemaakt, er staan enkel stoelen met mensen op), zeker als er geen licht wordt aangedaan. Ook iedereen spreekt je dan aan, je weet niet goed wie je moet groeten en wie niet, want je kent er eigenlijk niemand, hoewel er altijd wel mensen jou kennen... Niet eten is ook not done, ook al is het 4 uur in de namiddag en heb je eigenlijk nog geen honger. 'We share!' zeggen ze dan altijd... En 'n fles cola (60cl) delen, wie doet da nu. Dat is toch een één persoonsportie! Haha :)

Over dat aanspreken! Mensen denken steeds - ook al loop ik daar al bijna 3 maanden rond - dat je nieuw bent. 'A bella?' vragen ze me dan. Als ik het antwoord weet, lachen ze. Als ik het niet weet, lachen ze ook. Het lijkt zo'n beetje een test en ook al heb je al 'A bonne' geantwoord, de 2 volgenden zullen het je opnieuw vragen omdat het toch zo grappig is. Zucht... Hetzelfde met die Bafutnam. 'Srre!' roepen ze me na, want dit is een typsiche Bafutnaam. Dan moet ik hen gaan corrigeren dat het 'Lum' is, maar ik vind het gewoon zo onozel dat ze zomaar een naam naar me roepen zonder me te kennen, dat ik het meestal gewoon negeer.
Over die Afrikaanse outfit! Ik heb ondertussen al een stof binnengedaan en volgend weekend zou ik een bloes en rok daarin hebben op maat. Spannend! Dit voor amper 9OOO cfa, wat neerkomt op zo'n 13 EUR in het totaal.

Iets anders. Ook al is het ieder weekend hetzelfde, ik geraak toch echt niet gewend aan het vroeg opstaan (ja, tien voor 7, dat is echt wel te vroeg voor een zondag). Maar gelukkig hoef ik me 's ochtends nooit te vervelen. Er valt altijd wel iets te doen! Zo heb ik deze morgen wenende Precious gaan halen, haar op de arm genomen en in één van mijn boekjes (die met de dieren, danku mama!) laten inkijken, wat met haar gespeeld... En als ik daar geen zin in zou hebben, is er nog steeds de afwas van de vorige dag. Heel gek trouwens die afwas. Als je begint af te wassen als je op dat moment geen borden nodig hebt, dan moet je onmiddellijk stoppen! Je zou jezelf wel eens kunnen vermoeien ?. Er wordt enkel afgewassen wanneer men iets van de afwas nodig heeft... Wat Jasper en mij al wel eens kan frustreren, als je graag iets wil klaarmaken of iets te eten wil nemen, en je daarvoor eerst een pot, een vork, en een bord voor moet afwassen...

Post checken kan ik tegenwoordig zelf doen. Ze kennen mij al in den bureau en geloven nu toch wel dat ik in SaJoCAH werk, maar in het begin moest ik mij eerst bewijzen. 'U kan me vragen wie er werkt! Ik ken zuster Prisca, zuster Petra...' zei ik toen heel zelfzeker aan de vrouw achter de balie. 'Ken je zuster...' Oeps.. die kende ik net niet 'Wat is de naam van 'the convent'?' Dat is zo t gebouw waar alle zusters verblijven. Damn... da wist ik ook niet... Maar toen ik dan vroeg of ik gewoon de post op mijn naam kreeg, dat was dan wel oké. Maar post gaan afhalen ga ik niet iedere week doen. Daarvoor moet ik eerst één of twee brommerkes nemen om daar te geraken en dat ligt niet op de weg van Bamenda of zo... Ik denk trouwens ook niet dat er nu nog post voor me onderweg is. Ik denk alleen dat de brief van Evelien Driessen niet is aangekomen :(

In het weekend moet er af en toe iemand naar school. Hier is het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat je les hebt op zaterdag, eens naar school moet om een grote opkuis te doen etc. Bizar!

Al te veel ziekenhuis/dokter/pillen gezien, wordt vervolgd...