Donderdag 9 februari vormde de aanloop naar den 11e. Om deze dag niet al te vermoeiend te maken, hebben de scholen besloten al enkele competities te laten doorgaan op 9 februari. De winnaars van deze competities zouden mogen 'performen' op 11 februari. Een massa volk was al aanwezig op 9 februari, dat zou wat geven den 11e! Traditionele dans, atletiek, zangwedstrijd, het was er allemaal! Fijn om naar te kijken... voor een half uurtje... Vermoeiende dag, als je het mij vraagt. Ik had het al snel gezien :). Alles ging door onder de blakke zon. Gelukkig dat men voor 11 februari tentjes heeft voorzien!

Naar de kapper op 10 februari, levert een volle wachtkamer op ! 11 februari is immers een belangrijke dag voor alle jeugdigen en niet enkel het kostuum, dat alle kinderen speciaal voor deze gelegenheid hebben moeten aanschaffen, moet piekfijn in orde zijn, ook hun haar moet mooi kort! Dit geldt voor kinderen van iedere leeftijd. Zo belandden Jasper en ik met Petra en Precious bij de kapper. Een geïmproviseerde draaistoel (een stoel op een metalen buis die in een autowiel stak dat op de grond stond), een 'zetel' van bamboe en 2 jongetjes van rond de 13 jaar die klaar staan met een tondeuze, vormden het etablissement van de kapperszaak. Voor een prikje (mannen die hun haar willen afdoen, 5 min werk - 300 cfa, vrouwen die vlechtjes in hun haar bevestigd willen, 2 uur werk - 500 cfa), kan je daar je haar laten doen! Aangezien ik nog nergens een schaar heb zien liggen en ik me ook niet aan een getondeuzede coupe wil wagen, heb ik besloten hier als klant geen voet binnen te zetten. Mijn haar is voor mij nog steeds heilig!

Op donderdag waren er al verschillende 'eetgelegenheden'. Gateau, pofpof, bananen... De 11e februari, werd dit goed overtroffen. Rondom het hele voetbalveld hadden kraamuitbaters zich opgesteld. De concurrentie was groot! Pof pof, gateau, nootjes, popcorn, ijsjes, plantins, skotch egg... Overal kon je vanalles krijgen! Uiteraard hebben Jasper en ik het er goe van gepakt. Zelfs de cafés hadden hun weg gevonden naar het 'festivalterrein' (met al dat afval op de grond en die mensenmassa, kreeg ik toch een beetje een festivalgevoel..) door palmboomtakken in elkaar te fixen tot een soort van shelters. Leuk om te zien! Ik dankte de Heer voor het luchtige bries dat waaide, want anders had ik het nooit uitgehouden in mijn Afrikaanse outfit! Een stukje watermeloen tussendoor, kon me dan ook wel goed smaken! Ik werd aangenaam verrast door verschillende activiteiten. Het marcheren, waar men in de scholen zich een week op heeft kunnen voorbereiden, werd door de leerlingen van verschillende scholen, keurig uitgevoerd. Dit moest ook, want op het einde zou ook hier een winnaar worden uitgekozen! Ook hier was de concurrentie groot. Aangezien ik niet het uniform aanhad, van de leerkrachten, mocht ik niet mee marcheren. Dat vond ik niet erg. Wat ik erger vond, was dat een deel van de kinderen van de lagere school Sint Joseph in Mambu niet mocht mee marcheren omdat ze niet goed genoeg waren. 'They were selected.' Ocharme :( mijn hart brak toen ik dat hoorde en dus bleef ik achter met een groepje van 15 kinderen, uit het eerste en tweede leerjaar. Allemaal enthousiast, klaar in hun drie rijtjes om van start te gaan, en ik moest ze tegenhouden. Als ik dan zag dat de prijzen voor de competenties een kommetje met zeep was, had ik voor mezelf al geconcludeerd dat deze dag enkel schijnbaar voor de jeugd was. Eigenlijk draaide het hier gewoon om de volwassenen. Mambu won ieder jaar met het marcheren en is ook dit jaar gewonnen. De leerkrachten dachten waarschijnlijk dat ze hun kansen om opnieuw de eerste plaats binnen te halen, lieten schieten als ze deze kinderen lieten meelopen. Ik voelde me er niet goed bij. De kleuterestafetten waren geweldig om te zien. Ik moet toegeven, ik heb deze kindjes serieus onderschat. Een t-shirt en een broekje werden op een afstand van 15 m voor een 6 tal kleuters klaargelegd. Ze moesten hier dus naartoe lopen, snel hun kleren (maar ook goed!) aandoen en dan verder lopen tot aan de finishlijn. Dit konden ze dus allemaal hé, al was de ene natuurlijk wat sneller dan de andere! Wauw! Een andere oefening was patatten, die op een lijn met telkens een meter tussen lagen, oprapen en in hun mandje leggen en dan uitlopen. Ook dit ging goed! En de gewone spurt, was er ook. Het leek een makkie voor die kleine ukkies, alleen met het remmen ondervonden ze soms wat problemen... Heel de dag zijn Jasper en ik aanwezig geweest. Omdat de receptie (nog eten!) pas werd geopend na alle activiteiten en het voetballen nog moest beginnen, besloten Jasper en ik even te gaan 'tammen' in huis. Onze voeten deden pijn en mijn 'korset' gaf me geen lucht! Zo gezegd, zo gedaan. Na een half uurtje kwamen we terug en had Jasper 9 gemiste oproepen. Iedereen was ons aan het zoeken want de receptie was geopend! Manman... een hele dag zijn we daar geweest, een hele tijd gewacht op de receptie en dan opeens, besluit er iemand om die te openen en vraagt men zich af waar we zijn ?. Maar dus, rond een uur of 5, naar 'de receptie' (een klaslokaal met stoelen in en een koelbox met fufu in, njum!) gegaan, om dan daarna bijna meteen door te gaan naar onze 'socials'. Jasper had een meeting met de Mankannikong staff, ik met die van Mambu. Heel bizar eigenlijk. Een hele dag is er geen receptie en dan een uur voor je terug gaat eten, is er eten (want dat is dan ook geen receptie zoals bij ons met hapjes nzo, nenen, echt een warme maaltijd). Ik heb, op een stukje vis na, daar niets gegeten. Toen ik vroeg om een drankje, werd mij een export 33 in de pollen geduwd. Bier is blijkbaar een synoniem aan drank en daar heb ik mij dan ook bij neergelegd. 'Ik heb al van 's morgens niet meer gegeten.' Zei een leerkracht die het wel oké vond, dat de receptie nu pas open was. Ik denk dat dit zowat een Afrikaanse stijl is. Een hele dag lijden van de honger om daarna ineens keiveel te eten, ook al is er een hele dag een overvloed aan eten geweest...

De avond werd afgesloten in een groot huis van een oude (71 jaar!) bekende. Redelijk officieel werd 'de meeting' geopend door de directrice van de school, die ondertussen al 4 exports binnen had, gevolgd door een gezamenlijk gebed. (Je kan je 'een feestje' niet voorstellen zoals bij ons, men houdt hier van formeel gedoe ?). Heel de avond werden er Jezus of godsgekruide liedjes gezongen, gelachen en gedanst. 'Voor vrouwen is dit een belangrijk moment. Thuis mogen ze van hun man vaak niet eens drinken en draaien ze de opvoeding van hun kinderen alleen. De man voelt zich niet zo verantwoordelijk voor zijn kinderen en zal het geld dat hij verdient opdoen aan drank.' vertelde men mij die avond. Voor de eerste keer zat ik echt in met die vrouwen. Ze doen dan misschien wel veel geld op aan vaak voor ons eerder onbelangrijke dingen (een kostuum voor verschillende gelegenheden, wat echt duur is, maar ja, groepsdruk en prestige; een poepsjieke outfit voor naar de mis te gaan, om diezelfde redenen, je kan er dus bijna niet onderuit; geldbijdragen voor festiviteiten. Je naam wordt vermeld met het bedrag, alweer faam...; 'condolances', het geld geven aan iemand wanneer een familielid is gestorven om je medeleven te tonen), ze zien ook wel af met zoveel kinderen (anticonceptie is duur, abortus is niet echt aanvaard, elk kind is immers een kind van God! Men gelooft dan ook dat je geen kinderen meer kan krijgen als je een kind hebt geaborteerd - dat je dan gestraft wordt door God - en men zal dan eerder teruggrijpen naar traditionele middeltjes om te aborteren, wat dan niet eens werkt om nog maar te zwijgen van het gebrek aan informatie rond seksualiteit die wordt gegeven aan kinderen...). Heel de avond zingen, onnozel doen en zatte vrouwenpraat. Ik gunde het hen met heel mijn hart.