Hey iedereen,

mijn excuses dat het zo lang geduurd heeft, maar heb hier wat problemen om op internet te geraken. 1, de verbinding is héééél slecht (enkele dagen geleden een uur gedaan over het lezen van 1 mail. Verschrikkelijk!) Ook bellen verloopt moeizaam..., 2, Voor internet moet ik nen draad inpluggen in een container op mijn stageplaats en daar zit gewoonlijk nogal wa volk dus... niet altijd plek. En 3, uiteraard heb ik nog zoveel te ontdekken hier, mijn nieuwe 'familie', de natuur, de stageplaats, de scholen and so on!Dus sorry voor het lange wachten, maar dan krijgen jullie nu van mij een extra lang blogbericht (hetzij nog steeds een samenvatting van de week want mijn dagboek overtypen zie ik nu echt niet zitten...)

Dus! Wat heb ik al gezien, gedaan, beleefd. Ik heb al heel erg vriendelijke mensen ontmoet. Om te beginnen groet je praktisch iedereen die je op straat tegenkomt met good morning, good afternoon of good evening. Hangt er dan nog vanaf of daar een 'how are you' achter komt of niet. Grappig, want soms krijg je dan 'thank you' terug in plaats van 'good morning'. Pidgin style zeker...

Mijn Kameroenees gezin is one big family! Veel kinderen en het reilen en zeilen gebeurt daar door heel de familie, een beetje zoals je het je voorstelt. Iedereen zorgt voor elkaar, alles betreft iedereen, ook het zorgen voor de allerkleinste ukkies, wat dan kinderen zijn van de kinderen :) (1 jarig meisje, 2,5 jarig jongetje, CUTE!). We zijn denk ik, met zes kinderen, want buren enzo vallen binnen, ik weet niet altijd wie er voor me staat. De eerste dag heb ik zo in het huis een jongen ontmoet en die daarna nooit meer gezien dus... Laten we het op 6 kinderen houden (de jongste is 10) en 2 kleinkinderen. De moeder van het gezin is heel vriendelijk en doet haar best om tegemoet te komen aan onze voorkeuren, waarden en normen. Zo zet ze, borden en bestek op tafel, er wordt dus gedekt voor Jasper en mij en de rest eet dan apart, of aan het salontafeltje, of ja, met de handen :). Naast de dagelijkse kost fufu maakt ze voor mij en Jasper meestal ook nog iets anders, zoals rijst met vis, spaghetti (gene bolognaise wel :)) en koopt ze brood.

Het eten is wel aanpassen. Ik ben niet zo fan van fufu, maar dat is iets dat niet zo duur is en dat verschijnt dus wel vaak op tafel. Ik mis zoete dingen (veel zout en vet), zoals yoghurt (!), fruit (maar dat kan ik hier in het dorp wel kopen), typische Belgische gerechten, groenten! en beleg voor op de boterham. Brood wordt gedopt in 'pap' (geen pudding jammer genoeg) of droog gegeten en 's middags en 's avonds eet men ook iets warm. Vermageren zal ik dus al niet doen...

Nu zijn julie allen wel benieuwd van hoe ik het hier gesteld heb :). Als het lukt, zet ik sewwes enkele foto's online, maar het huisje ligt idyllisch gelegen, echt midden in de natuur! Palmbomen en bananenbomen, it's 'awesome' Geiten en kippen lopen vrij rond. Het huis is vrij basic, maar niet van stro of zo. Jammer genoeg is de wc buiten, een gat in de grond ter grootte van een la vache qui rit doosje. Goe mikken dus :D.

Mijn kamer is wel oké, en ook ondertussen aangekleed met foto's! Ik heb enkele schappen en een muskietennet hing er al. Het is duidelijk dat de meest goeie kamers aan ons zijn gegeven, want het lijkt er op dat er in de andere kamers bedden moeten worden gedeeld en er ook geen echt 'dak' is. Sjans heb ik dat dus wel, want je hoort nogal is wat beestjes kruipen. Gisteren echt niet kunnen slapen wegens het zien van een muis (ja mama, een muis!), kakkerlakken. Brr...'s Avonds doe je beter direct je ogen toe want... You don't wanna know what's out there.... Zo heb ik mezelf verboden om 's nachts nog buiten te gaan plassen, want uit de muurgaten van het wc kotje komen dan van die gigantische spinnen (geen tarantulla's maar kom, spinnen met een lijf van 3 cm fzo, die met tientallen tegelijk verschijnen, is toch ook wel al iets om voor te gillen, nee??). Voor de familie is dat dagelijkse kost, dus ze amuseren zich kostelijk op zo'n momenten dat we wegduiken. Wassen is met een emmer, een wc werd net geïnstalleerd door de vader des huizes, himself, in de 'badkamer', die er al was binnen. Grappige man ook!

Ik ben van plan zo veel mogelijk van Kameroen te bekijken. Door het hoofd van het wakka centrum (een centrum als Sajocah, een revalidatiecentrum, maar één dat nog in opbouw is) uitgenodigd in Bamenda. Van niets hoefden we ons iets aan te trekken, we werden uitgenodigd voor een lunch bij een belangrijke meneer, hebben daar zaaaalig gegeten (ananas, kokosnoot, rijs, irish potatoes, bonen), hoewel dit klinkt als dagelijkse kost. Voor ons was het 'heaven', want eens iets anders eten, waren we echt niet meer gewoon :). Eigenlijk was dat een redelijk belangrijke lunch, er werd vanalles besproken met Nederlanders die er ook waren rond projecten. De helft van de genodigden was blank, de andere helft zwart; Van interculturaliteit gesproken! :) De moeder des huizes had haar best gedaan, voor +- 25 man koken is geen makkie... Van de ene taxi in de andere, met te veel in een taxi, niet wetend naar waar we gingen.. Alles verliep heel smooth en opeens waren we dan in een bar (in Bali, iets voorbij Bamenda blijkbaar), met de Nederlanders. Ik vroeg een 'a coke, a small one', want die hadden ze er ook. Bleek dat een flesje van 30 cl te zijn. Ja, ze zijn hier andere formaten gewoon :). Het begon al donker te worden, Jasper en ik begonnen ons zorgen te maken over hoe we zouden thuisgeraken, maar gelukkig hadden we die man nog, van het wakka centrum, hij regelde voor ons een taxi, zodat we 'veilig' (hetzij met zijn 8enen in een taxi, ene onder de chauffeur zelfs) terug in ons thuisdorp geraakten. Half 8 en donker. Telefoontje van de zuster en de moeder, ze waren al ongerust (omdat mensen weten dat hier blanken verblijven en het dan ook niet zo veilig is op straat in de avond). Oeps...

We hebben al enkele scholen bezocht. Er heerst discipline (aléja, ze hebben een 'discipline master' in de middelbare school, en die zal er wel niet voor niets zijn zeker...). De middelbare school bevindt zich op een berg, samen met de zuster de uitdaging van de zware beklimming aangegaan, maar onze moeite werd beloond met een prachtig uitzicht over... heel Kameroen? Neen, dat zal wel niet, maar ja kan wel ver zien, het was mooi!

Het regenseizoen is nog niet gedaan dus af en toe scheurt er wel eens een wolk open en ben je plots kletsnat. Levert grappige toestanden op als we dan begonnen te lopen in de regen, samen met 2 meisjes van ons gezin 'Look, white man running!' Nu is het rond 30 graden buiten fzo (bruinen! En das wel nodig, als ik mezelf zo vergelijk met de zwarten hier.. :p), maar het wordt nog warmer als het droogseizoen is. De straten zijn van rood zand en heel ongelijk. De slechte staat van de wegen is wel voelbaar in de taxi (en zeker als je er met zijn 8en in zit, auwtsj..)

De stageplaats is echt wel super! Al goed kunnen verkennen, want we weten al, door te praten met iedereen, wie er ongeveer werkt en wat er wordt gedaan. Kinderen hebben vaak serieuze misvormingen aan hun benen, triest om te kijken, maar ze lijken allemaal zo gelukkig. Vandaag werden ze ook nieuwsgierig, begonnen ze ons aan te raken. 'white men' worden Jasper en ik wel eens genoemd. Er is vanalles dat we kunnen doen. Voor mijn bachelorproef dacht ik iets rond inclusie te doen (men heeft echt wel een mooie visie, men probeert een thuis te geven aan iedereen, en van de werkers wordt verwacht dat ze inclusieve werking bevorderen. De blinden worden 'visually impaired' genoemd ipv blinden, en gaan ook naar school. Personeel van hier gaat naar daar om hen te ondersteunen in de scholen. Vooruitdenkend!). Als stage mocht ik zowat kiezen. Deze week is observatieweek! Ik mag gesprekken doen met ouders of kinderen (liefst alletwee) en vandaag met een ouder gesproken die het echt wel zwaar heeft met haar kind (kind van 2 jaar, heeft meningitis, te laat ontdekt, volledig verlamd aan de benen en de rug, kan niet praten, misschien ook niet goed eten...) en gewoon een luisterend oor bieden, zou volgens mij al kunnen helpen. De moeder heette ook Paulien en haar droom voor haar kind is, dat het kan lopen... Men heeft niet echt verwachtingen hier, wat maakt dat we vrij kunnen invullen. De kinderen en hun moeder zitten hier dag in dag uit (de mantelzorger wordt geacht oefeningen te doen met het kind) en in de namiddag is er geen invulling. Ik heb al wel wat moeders de hele dag gewoon zien zitten op een bankje, met hun kind. Al veel babbeltjes kunnen doen wel.

De taal! Ja, ik denk dat ik alles moet leren: pidgin, dialect bafut, Frans..; alles wordt door elkaar gesproken :D het is niet echt te volgen. Dan begin ik per ongeluk in het Frans iets uit te leggen tegen iemand die eigenlijk Engels praat. Naar Sajocah komen mensen soms van heel ver en zijn dan misschien Franstalig. In de ochtend (om half 8 worden we hier verwacht voor het 'gebed' of de opener van de dag, met tekstjes enzo) is in Pidgin English (ik versta enkele woorden, het is dus niet zo gemakkelijk als ik had gedacht!) en af en toe spreekt iemand mij aan, dat ik totaal niet weet wat die persoon gezegd heeft... A lot to learn! :)

Naar de mis was ook een belevenis. Eerst mee gaan 'oefenen' (ik heb niet gezongen hoor) met een meisje van het koor, ons daar ook moeten voorstellen. 'We have a new colour amoung us' (zakt door de grond..) Ze zingen 2 en zelfs soms ook 3stemmig. Echt knap! Supermooi! Maar 2 uur mis is wel lang. Je moet je beste outfit aandoen voor de mis (liefst zelfs gestreken) en het duurt zo'n 2 uur. Ook al het gebedje voor het eten geleerd in het Engels!

We plannen nog naar Njinikom te gaan, want daar gaan kinderen die een operatie nodig hebben naartoe. En Limbe en Kribi schijnen ook de moeite, maar dat moeten we goed inplannen want met enkel het heen gaan, zijn we dan al een dag kwijt (Kameroen is groot :)). Het is helemaal aan de zee!

Ik heb al goed kunnen lachen en mensen hebben ook al goed om ons kunnen lachen en als we kunnen blijven lachen, is alles nog wel dik in orde als je het mij vraagt :).

Tot snel!