paulienvervoort.reismee.nl

Wat ik heb ervaren en geleerd - Nog 2 maanden!


Aangezien sommigen zich al begonnen af te vragen of ik nog wel leefde, hier, een teken van leven.

De gedachte aan het naderende regenseizoen maakt me lichtelijk depressief. Het weinig bruine kleurtje dat mijn huid met veel moeite heeft opgeëist, zal als sneeuw voor de zon verdwijnen wanneer de regen er is. Dat je niet meer zal kunnen buitenkomen zonder paraplu, je binnen de 5 minuten water in je schoenen zal meesleuren en je, als je sjans hebt tenminste, slechts een glimp van de zon zal kunnen opvangen (op goeie dagen zal deze je 30 minuten 'straling' gunnen), zint me niet. En dat, als dagelijkse kost, nu mijn kostbare laatste dagen in Kameroen net ingaan. Zucht, ik haat het nu al.

Door de mail die mijn grootmoeder me stuurde, om me te herinneren aan het Paasfeestje (ook al zal ik er niet kunnen bij zijn), herinnerde ik mezelf aan het feit dat ik bijna terug naar huis ga. Ik kan voorspellen dat het gevoel dat ik zal hebben wanneer ik iedereen voor de eerste keer ga terugzien, fenomenaal gaat zijn. Traantjes zullen vloeien, dat is zeker! Altijd al te trots geweest om het toe te geven, maar oh ja, ook mijn ouders worden erg gemist! En dan is er nog iets dat ik kan voorspellen. Hoe graag ik ook naar huis wil, eens dat ik thuis ben, zal ik heimwee krijgen naar mijn Afrikaanse thuis. Ook al heb ik hier maar 6 maanden gewoond (en zeg nu zelf, wat zijn 6 maanden in een menselijk bestaan), mijn familie hier heeft een plaats in mijn hart gekregen. Verder heb ik de kans gekregen om in een totaal anders en onbekende wereld te proberen functioneren (toegegeven een beetje 'scary' in het begin). Ik heb mij opengesteld voor de manier van leven van de Kameroeners en heb mij onvoorwaardelijk opgenomen gevoeld, in hun cultuur. Het bewijs: Al in de eerste maand dat ik hier was, werd ik tot 'Lum Paulien' gedoopt. Als ik dan ook nog eens mensen op straat verras door hen in het Bafut aan te spreken, vinden ze al helemaal dat ik geïntegreerd ben. Men ziet dan ook dat ik geen toerist ben. Over toerist zijnde gesproken, zo heb ik me op momenten wel af en toe gevoeld. Mensen noemen je 'white man' en ook al woon je voor zoveel jaar in Kameroen, vanaf dat je buiten je dorp treedt, ben je voor de mensen hier een vreemdeling. Je bent blank, je valt op, je bent een white man and you will always be... Hiermee kan ik mijn ouders toch wel gerust stellen: Don't worry, ik ga hier niet blijven wonen :)

Doordat mensen hier aan een relaxer tempo leven, is er tijd om praatjes te slaan. Ondertussen heb ik zo al verschillende nieuwe namen in mijn gsm staan. Het enige minpuntje dat dit heeft is dat mensen je soms opbellen, gewoon, om te vragen hoe het met je is. Ik vind het gek om daarop aan de telefoon te antwoorden en dan gewoon op te leggen. Wij Belgen vinden dat eerder tijdverspilling en gewoon raar, om iemand daar voor te bellen. Toch? Mensen wisselen ook heel gemakkelijk nummers uit en voelen zich beledigd als je je nummer niet wil geven. Toch heb ik altijd voet bij stuk gehouden. Als iemand die ik net heb ontmoet, waar ik misschien 5 minuten mee heb gebabbeld, mijn gsm-nummer vraagt, dan geef ik het niet. Ik weet gewoon dat ik die persoon nooit zal bellen dus beter van in het begin duidelijk zijn 'Ik ben je vriend niet.' Door dit te zeggen, haal je je echter veel problemen op de hals. Zo ben ik al eens in een ingewikkelde discussie beland over wat dan de voorwaarde is om in een gsm te mogen staan, hoe je met een Belg bevriend kan geraken etc. Geen aanrader. Vanaf toen heb ik geleerd te zeggen: 'Goh, ik weet mijn eigen nummer niet...' of 'Ik heb mijn gsm niet bij..' of 'Ik blijf niet lang meer in Kameroen en als ik thuis ben, gebruik ik deze SIM-kaart niet meer.' Of 'Ik zet enkel mijn Kameroense familieleden er in.' Op den duur word je daar wel creatief in ?. Mensen willen ook gewoon vaak je nummer om zo 'vriendjes' te worden en dingen van je gedaan te krijgen. Daarom: Principes zijn principes: Er komen geen vreemdelingen in mijn gsm ?. Het positieve aan mensen - die je dan wel al een beetje kent - in je gsm hebt, is dat deze mensen je super graag willen terugzien en je dan trakteren op een rondleiding door Bamenda bijvoorbeeld. Zo zijn we in de eerste twee weken van ons Kameroens bestaan ooit eens in het huis van ene dokter Fussi, een belangrijke meneer en directeur van een universiteit in Bamenda, beland. We hebben er kunnen profiteren van een rijkelijk maal, dat eigenlijk helemaal niet voor ons bestemd was. Fantastisch toch? :) Niet zo heel lang geleden heeft de man waar we deze uitstap aan te danken hadden, ons terug rondgeleid in Bamenda of noem het misschien 'meegenomen op kroegentocht'. Zoals ik waarschijnlijk al eens terloops zal hebben vermeld, zijn Kameroeners niet vies van een beetje alcohol. Integendeel, niet alleen mannen, maar ook vrouwen zijn 'master' in drinken. Deel je een fles bier of iets anders, dan bekijkt men je wat schraal alsof er iets mis is met je (Toch houden ook hier Jasper en ik voet bij stuk!). Overal waar we kwamen, moesten we drinken. Een reactie als 'Ik heb net 5 min geleden een liter drank opgedronken.' Is dan niet het goede antwoord. Ik weet niet hoe het met Kameroeners zit, maar ik heb een blaasinhoud met een maximum.


Ook door dit relaxer tempo en de praatjes, heb ik kunnen stilstaan bij mijn toekomst. Mama en papa zullen dit niet graag horen, maar... Ik zou echt nog wel willen bijstuderen. ik heb nog zoveel te leren! Ik heb bij mijzelf interesse ontdekt in het individueel begeleiden van kinderen (bijles geven is echt mijn ding!). Ook het lesgeven, vind ik echt leuk om te doen. In België zou ik dan zelfs veel meer kunnen doen omdat er materiaal is. De realiteit is wel dat de eisen in België om leerkracht lagere onderwijs te kunnen zijn, hoger liggen. En dan moet je ook AL die vakken kennen. Voor diegenen die me niet kennen: aardrijkskunde en geschiedenis zou misschien niet echt goe komen... GON-leerkracht worden, zou dus ideaal zijn. Dan kan ik kinderen met specifieke noden, begeleiden. Het gaat dan misschien eerder om de manier waarop je dingen aanleert dus dat zou ik misschien wel kunnen. Verder zou ik me graag willen verdiepen in culturen. Antropologie is hiervoor de geschikte studie, maar hoe veel jaren moet ik daarvoor dan wel niet op de schoolbanken slijten... Eigenlijk heb ik gewoon een heel slecht beeld van waar ik kan werken met mijn diploma van opvoedster (leefgroepwerking is denk ik niet echt iets voor mij) en een nog slechter beeld van wat ik met mijn diploma van bachelor in de Internationale Samenwerking Noord-Zuid aankan (Geef toe, dat klinkt toch echt wel een beetje Chinees hé?). Misschien dat ik met dit laatste wel aan ontwikkelingswerk zal kunnen doen? Maar ik ben zelfs niet zeker dat dit me zou liggen als ik zie hoeveel moeite ik er mee heb dat leerkrachten kinderen in school slaan. Het feit dat ik op een andere manier lesgeef, maakt niet dat ze dit van me overnemen. Het feit dat ik aangeef dat het verkeerd is, ook niet. Ik kan zelfs niet indenken dat dit ooit zal veranderen en dat maakt mij af en toe zo moedeloos... Misschien moet ik dan toch eens gaan horen op de redactie van Flair of ze geen jobke hebben voor mij (wink naar Veerle :)).

Reacties

Reacties

Jeannine

Hey Paulientje

blij nog eens iets te lezen van u, ja nog maar 2 maanden het gaat toch vlug he er zullen zeker traantjes vloeien als je ginder vertrekt en bij thuiskomst, maar ik zal kontent zijn als we samen eens gezellig kunnen bijkletsen, en wat je met je verder leven gaat doen dat zal wel goed komen, met deze ervaring kan je alles wel aan en je bent nog jong he. hier alles goed maar ook regen en vandaag zelfs nog sneeuw.Paulien heb je de Mount Cameroen al kunnen beklimmen?
doe da ginder nog goed en geniet er maar van, dikke kus en tot een volgende blog als je nog tijd hebt.
groetjes Jeannine en Willy.

mama

Plezant om te lezen en inderdaad het Paasfeest bij moeke en vake en bij oma is het laatste familiefeest dat je zal moeten missen. We zullen een laptop meenemen en je USB-stick om je filmkes aan ons familie te laten zien. Achteraf volgt er dan verslag van de reacties.
Geniet van je verblijf en tot schrijfs!

Emilie

wauw! zoveel wijsheid Paulien!! :D Zo te zien heb je echt wel goed kunnen nadenken over wat je echt graag wil doen. Dat is echt mooi en goed :) Hier in België is dat nadenken soms idd nogal moeilijk door de 'rush' van ons leven. Neem maar wat Kameroense rust en kalmte mee naar hier!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!