22 november
(foto's op facebook ;))

Eetactiviteiten: Desondanks dat er in ieder gezin precies dagelijks ‘fufu' wordt genuttigd, in ons gezin wordt er toch geregeld gevarieerd. De maaltijden zien er alleen lichtelijk anders uit dan bij ons (banaan wordt als 'groente' bij je eten gegeten, patatten kunnen een hoofdgerecht zijn, soep eten we niet maar wel 'soup', wat wij 'saus' noemen, dit op verschillende wijzen bereid met vaak dezelfde ingrediënten en dessert is er af en toe, een stukje fruit). Gisteren een krekel gegeten, ene uit den hof dus ik heb hem echt springend in de pan gegooid. It taste good! (foto's komen normaal nog! :)) En 'palmnuts', rode noot en oker vanbinnen (vezeltjes), smaakt beetje naar bladerdeeg, knapperig als het gebakken is. Lekker :) Bij de kookles van Mirabelle cake en verse fruitsla mogen eten. Het had tof geweest moest heel de klas hebben mogen eten, maar zij waren gestraft en kregen niets. Wij, de bezoekers, kregen een gedekte tafel. Heel genant. We gaven hier uitdrukking aan en het antwoord dat we kregen was 'Het is onze cultuur om onze gasten zo te ontvangen.' Toch spraken de blikken van de klasgenoten boekdelen en toen de juf in een kamer verdween, begonnen we stiekem onze cake, zoals het lichaam van Christus, in stukken te breken en uit te delen. Veel beter ;). De kookles zelf was ook weer een ervaring. Een kopje gebruiken om boter mee af te meten??? :) Ze hadden redelijk wat materiaal, maar probeerden volgens ons aan te tonen hoe je met weinig materiaal recepten kan maken (want niet ieder gezin heeft thuis een weegschaal). Ik heb mijn kookkunsten ook even boven gehaald (ja moeder, wees maar verrast :)) en eiwit opgeklopt. Dat hadden de studenten precies nog niet gedaan :).

Bezienswaardigheden/ervaringen: Bamenda bezoeken we af en toe, al is het maar om eens een goede internetverbinding te hebben, eens rond te kijken voor wat leuke spulletjes of survivalstuff. Normaal gezien stond Njinikom op het menu voor morgen (er is daar n heel groot ziekenhuis, daar vinden de operaties voor de kinderen van Sajocah plaats), maar die plannen zijn gewijzigd. Douala hebben we dus al gezien, want daar zijn we met het vliegtuig geland en daar was ook het guesthouse. Shisong en Djottin hopen we op een dag ook te verkennen (daar zitten onze klasgenootjes) en Yaoundé, Kribi en Limbe ook hopelijk nog. Mankannikong hebben we ook al gezien, het is ook in Bafut en dat is nog een school waar Jasper les geeft. Van bij ons is het zo'n 20min rijden achterop een brommertje, aan 10 per uur of zo, want je moest eens zien hoe die weg er bij ligt. Wij Belgen zouden het nog niet eens aandurven om zo te klimmen/af te dalen - rotsen, extreme diepe putten - Gelukkig hebben de brommers degelijke schokdempers^^). We hebben eergisteren ook uitgebreid'the fiest of Christ the king' gevierd, met een hele processie door het dorp en vorige week ook de secundaire school, op de berg bezocht. Prachtig uitzicht daar, over precies heel Kameroen. Een culturele uitstap, wat wij onder cultureel verstaan (standbeelden, musea) hebben we hier nog niet gezien. Het is ook niet echt daarvoor dat je naar Kameroen moet komen denk ik. Je zou het eerder voor de gastvrijheid van de mensen, de mooie natuur en het klimaat moeten doen (even reclame maken voor geïnteresseerde toeristen ;))

Elektriciteitsproblemen vallen steeds vaker voor. Gisteren de hele dag en eergisterenavond in het donker gezeten. In huis valt niet veel licht binnen. Ramen kunnen we niet openzetten dus tis vaak in den donkere te doen :). In het internetkot van 't zelfde. Ook telkens weer opnieuw problemen om internet te maken. Vandaag, 22 november, weer niet gelukt om op internet te geraken. Ik word er wel lastig in...

Twee voldoeninggevende dagen achter de rug. Les gegeven en dus het gevoel gehad eindelijk eens echt van nut te zijn. Frans lessen (iedere klas van de lagere school, telkens een half uurtje) heel de maandag lang. Dat ging oké (op klas 3 en 4 die ik precies niet echt iets heb kunnen bijbrengen en nursery (kleuters) waarbij ik na 5 minuten (hen moest ik 15min Frans geven) al uitgepraat was. Jah, het is nu ni echt dat die je veel respons geven of je die iets kan laten schrijven of zo... Bij computer bij gestaan, 7 computers voor 60 kinderen. Ni te doen dus. De dingen die ze aanleren (gerepeteerd en in koor achtereenvolgens alle stappen te laten herhalen 'go to start. Click on alle programms, select microsoft word.', één van de eerste lessen verwachten dat ze hun vingers meteen goed kunnen zetten om blind te typen omdat ze dan correct een tekst kunnen leren typen - wat volgens mij ook gaat als je hen met 2 vingers laat typen...) lijken me ook niet zo zinvol, maar wijzigingen aanbieden is nog niet meteen aan de orde. Jasper en ik proberen vooral de focus te leggen op het geven van positieve stimulansen, hen aan te moedigen, complimenten geven etc., iets wat ze zeker ook kunnen gebruiken. De tekenlessen van vandaag werden zeer warm onthaald, zowel door de leerkrachten (op 't einde van de les was één van de leerkrachten zelf aan het oefenen om de oefening te maken, ze wou het echt leren, grappig) als de leerlingen (ik kwam enkelen kinderen van het zesde leerjaar tegen op straat, van het zesde 'Nice drawing teacher' zeiden ze. * glunder *). Blij dat ze er van genoten. Had meteen wel spijt toen ik zei 'Als je wil kan je thuis ook eens proberen, de letters te oefenen zodat je je naam kan maken.', want de juf van de klas maakte er meteen een verplichte taak van (die ik misschien zelfs nog zou moeten verbeteren? ). Ze houden hier nogal van drill :). Men vroeg mij 'the drill' aan te houden in de volgende les...
Heb ondertussen ook een ontwerpje gemaakt, voor de kerstkaartjes die van Sajocah uitgaan naar andere voorzieningen/personen. Het voorstel werd hartelijk ontvangen door de hoofdzuster, zuster Judith!

Heb in Sajocah zowat een taakinvulling gevonden voor op woensdag en donderdag, gesprekken met ouders (ondersteunend op emotioneel vlak of eerder adviserend of helpend.. wat ze maar willen), activiteiten met de blinde kinderen die veel vrije tijd hebben, in de fysiotherapie spelletjes of schoolse oefeningen doen met kinderen die 30min gewoon moeten zitten in een bepaalde houding moeten zitten.

Nu donderdag met 'father Renato', één van de pastoors hier, blank, en zowel jong van geest als van lichaam (geweldig sympathieke en grappige man eigenlijk) naar de twee andere scholen met zijne jeep (we zijn met hem al 2 scholen gaan bezoeken. De 'fathers' van Mambu zijn zo wat baas over 4 scholen in Bafut. Ik werk in de lagere school in Mambu)

In het weekend hebben we bezoek, de twee meisjes van Djottin. Hoera!

De manier van communiceren leidt af en toe tot misverstanden. Als de moeder bijvoorbeeld zegt 'Mijn bord is leeg.' Bedoelt ze 'Geef me meer.', maar wanneer ik op een dag zei 'Dat vuil gaat echt niet goed uit mijn kleren.' zei ze 'ik kom je meteen helpen.' Zonder dat dit eigenlijk een vraag was van mij uit... Hetzelfde probleem stelde zich met de taak van de tekenles denk ik. Als ik net bij iemand op bezoek ben geweest en ik daar gegeten heb (je komt precies nooit ongelegen en je eet, sowieso, mee) en dan thuis kom en ik terug moet eten, zeg ik dat ik al gegeten heb en een beetje zal proeven. Toch lijken ze jammer genoeg steeds teleurgesteld dat we dan weinig eten. Ze denken dan dat je hun eten niet lekker vindt... Mensen zijn het hier gewoon om grote porties te eten. Hier ben ik een kleine eter (lacht). In de ochtend vraagt men steevast 'how did you sleep?' Als iemand die je op straat tegenkomt het je vraagt (ja heel gek, men vraagt je dat hier :)), is het meer een beleefdheidsvraag. Als iemand uit het gezin het je vraagt, kan je ook eerlijk antwoorden. Men is hier eigenlijk wel heel beleefd. Iedereen groet je op straat, ook de kinderen met 'good morning' 'good afternoon' of 'good evening' (soms is het wel moeilijk om te weten wanneer je nu wat moet zeggen...)

De taal, ja, welke moet ik nu leren? Door Pidgin te leren, zou mijn Engels achteruit gaan (als dat nog mogelijk is, het is er alvast niet op vooruit gegaan met naar hier te komen), Bafut is anders wel een grappige taal 'A bella?' betekent 'how are you?' 'a Bonno' is 'I'm fine.' 'Asha' zegt men hier ook heel vaak. 'thank you for the work you've done.' betekent het, maar in andere situaties heb ik het nog al gehoord, als manier van begroeten kan het blijkbaar ook. 'antie' zeg je tegen iemand waarvoor je respect hebt, een familielid vaak. In Sajocah spreekt men.. iedereen komt van overal, dus.. alles :)

Op mijn lijn letten, zit er jammer genoeg niet echt in. Het eten dat we krijgen is bijna altijd vet. Niet vaak vlees, maar geregeld eieren. Ik probeer 's middags zelf brood te kopen, dat ik dan tenminste 's middags niet warm hoef te eten (ze eten hier 's ochtends restjes van de vorige dag, 's middags opnieuw warm en 's avonds ook.), maar choco en confituur zijn zowat de enige dingen waar je geen koelkast voor nodig hebt (want die hebben we namelijk niet) om te bewaren, dus dat eten we dan. Tot slot heb ik mij voorgenomen om de twee dagen mijn setup-reeksjes in bed te doen. Het is niet veel, maar toch al iets (en nu ik het hier heb neergepend, kan ik er al zeker niet meer onderuit ;))!
Qua huishoudelijke/verzorgende taken (voor de familie altijd interessant om weten), heb ik al verschillende liters water (op mijn hoofd!) van de bron gaan halen tot thuis, mijn kleren zelf gewassen, mijzelf met een emmer water gewassen, ben ik al buiten en binnen naar de wc geweest, mijn kamer gekuist, mee gekookt, op tijd en stond mijn lariammeke gepakt, de kleinste jongen in huis nen thermometer onder dn arm gestoken...

Dagen beginnen voor mij vroeg. Mijn biologische klok is van 9u, half 10 opstaan in de ochtend, vervroegd naar 6u (jammer genoeg vaak door het teveel van 'leven' in huis al zo vroeg in de ochtend) en gaan slapen van 11u naar half 9-9uur in de avond... Jaja, jullie hebben het goed gezien, ik heb 'de luxe' van een tweepersoonsbed, maar zonder deftige matras en die zwarte jongen op de foto om mijn bed mee te delen (haha, mopje mama), heb je der ook niet veel aan hé :)

Al lang geen muizen meer gezien, (gestorven door het gif dat onze papa hier heeft bevoorraad ;)jaja, hij neemt zijn vaderlijke verantwoordelijkheid over ons zéér serieus op). Kakkerlakken plakken wel iedere avond weer tegen mijn muur (en in de ochtend liggen die dan met hun pootjes omhoog op mijn kamer - vraag me niet hoe dat gebeurt - en sterven ze door uitdroging of van hongersnood...). Ik kijk er al niet meer zo van op.

Dingen die vanzelfsprekend zijn voor ons, zijn het voor hen niet altijd. Zo kwam iemand mij vragen wat mijn plakband voor iets was . Ze kenden het enkel in pure vorm, de rol, niet als het in zo'n doosje zit waarmee je het handig kan afstrippen. Een slijper kennen ze ook niet, ze gebruiken een soort scherp plaatje, keerborstel ook niet, ze gebruiken samengebonden verdroogde takken. Zo weinig materialen (wel een strijkmachien ^^ dat enkel dienst doet om een schooluniform of een zondagse outfit voor de mis te strijken). Ik was dan ook zeer verrast toen pa des huizes thuiskwam met een aftrekker en een wc-borstel :). Maar vaak is het wel improviseren, zowel thuis in het dagelijkse functioneren, als op stage, met beperkt materiaal...

Ik ben toch al wat aan het aanpassen. Ik verdraag al gekookt water van de waterbron (kost me niets in tegenstelling tot het flessenwater van de winkel), misschien zelfs ook puur (want dat heb ik ook al per ongeluk gedronken. Alle afwas wordt toch ook met dat water gedaan en aangezien er niet echt wordt afgedroogd, krijg ik daar wellicht ook mijn dagelijkse portie van binnen...). Het andere uur van opstaan en het wennen aan minder comfort (toegegeven, het kon echt nog wel erger zo dus..). Het laat eten (7u, soms later, dus net voor slapengaan vaak eigenlijk....) is iets waar ik minder aan kan wennen. Ik heb wel af en toe last van mijn maag, maar ben toch nog nooit serieus ziek geweest. Muggen weten we veel te goed te vinden en het klimaat blijft... HOT en tegenwoordig ook nogal dusty. Schoenen terug mooi zwart krijgen lukt niet (ja mama, ik had schoensmeer moeten meenemen...). Dit zal mama waarschijnlijk verbazen, maar met mijn handen eten lukt mij nog niet echt. Men geeft mij en Jasper trouwens steevast bestek en dat gebruik ik dan ook. Moesten het nu frieten zijn... Maar pap met mijn vingers in een saus doppen... Niets voor mij ? verkopers en taxichauffeurs proberen ons wel vaker geld af te troggelen, omdat we blank zijn, en dat blijft wel lastig, maar ik ben er niet paranoïde in, er zijn echt wel mensen die je wel kan vertrouwen. Ook het door kinderen constant achterna geroepen worden als 'white man!' begint zo wat te vermoeien, maar dan roep ik gewoon terug 'black man!' en dan moeten ze eens lachen. Hun kleur heb ik wel nog niet overgenomen. Ik bekijk mijn huidskleur iedere dag en voel mij nog steeds een platte kaasje... En als ik dan een streepje bruin zie, vraag ik mij af of het niet gewoon vuil is:). De ongeplande uitstapjes (hier en huis is het ook iedere dag de zoete inval, ik weet vaak niet eens wie er op bezoek is) waar ik zelf ook aan deelneem door mijn zussen die mij meenemen op bezoek, leveren mij nieuwe vrienden op. Dan is er nog het 'alles op zijn tijd tempo' (niets moet, alles mag. Geen vaste tijdstippen om te eten, in de ochtend staat men vroeg op om te kuisen en te koken, water te halen om dan niet veel meer te doen in de namiddag/avond). Dat we zo vaak voor school bezig zijn is waarschijnlijk iets dat de familie niet zo van ons begrijpt, maar ja... er zijn nu eenmaal verwachtingen van school uit, we zijn hier niet op vakantie. :) En voor de nieuwsgierigen onder jullie, nog geen huwelijksaanzoekjes gekregen.

Wijziging in uur thuiskomst, voor de geïnteresseerden: Ik kom nu 30 april terug om 05.15u (vlucht was geannuleerd, maar we hebben een nieuwe gekregen, met Brussels Airlines, een rechtstreekse vlucht dus)!

Een ander detail: Apparently mogen er (Kerst)cadeautjes voor zowel Jasper als mij worden meegegeven met Lien, een vriendin van Jasper die hem op 17 december komt bezoeken. Haar adres: Mussenstraat 67, 3000 Leuven. Haar e-mailadres: lien.bex@gmail.com

And last but not least, een gelukkige verjaardag Maxim! Die kussen heb je nog van me tegemoet. En ja hoor, tuurlijk denk ik aan je ^^ Hoe vlotten de optredens? Nog veel op 't programma?

bye!

x