Gekrijs van baby's is nog iets waar ik niet aan gewend geraak. 3 kleine kinderen in huis (er was hier een vrouw op bezoek met haar kindje, een echte krijsbaby) is met momenten wel om zot van te worden. Had ik maar deftige oordopjes (want ik heb er van Jasper wel gekregen, maar daarmee is nog niet al het storend geluid uitgeband)

Hoe Kerst hier wordt gevierd, is blijkbaar anders dan hoe het in het Franstalige deel van Kameroen wordt gevierd. Daar heb je de boom en de pakjes, hier niet. Ik neem aan dat het daarom geen saaie bedoening hoeft te zijn, er zal worden gedanst, misschien weer een optocht, geen idee. Ik hoop dat ik word verrast :).

Door een 'collega' van het werk (Sajocah) uitgenodigd op haar afstudeerceremonie (afstuderen? :)) volgend weekend, joepie! De trip met father Renato is jammer genoeg niet doorgegaan gisteren (wegens problemen aan de jeep), maar het belooft een spannende toch te worden, want met de brommer konden we niet gaan wegens 'te gevaarlijk'. Pidgin English is volgens father Renato 'bush English' ('bush' is een term die hij graag in de mond neemt, ik moet altijd lachen als hij zo'n uitspraken doet als 'that's bush money, no real money' om aan te duiden dat het over gekreukte geldbriefjes gaat, 'you're talking bush language, I don't understand you.' Haha)

Baby's worden gedeeld, eten wordt gedeeld, het is allemaal de normaalste zaak van de wereld hier. Eigenlijk mogen we er dus niet van verschieten dat gerief van ons ongevraagd wordt gedeeld ?. Meer dan eens zijn we zo plots iets kwijt. Zo zijn mijn wasco's op een dag op mysterieuze wijze in een andere woonst terecht gekomen (één van mijn ‘zussen' studeert verder weg en woont dan ook voor t grootste deel van de tijd ergens anders. In december komt ze terug).

Iedere zondag is het 'mis'tijd. Je kan kiezen voor de 'mass' om 6u in de ochtend of die van 9u. Als je niet gaat, wil dat zeggen dat je een goede reden hebt. Voor de mis maakt iedereen zich keurig op. Enkel op zaterdag wordt er gestrijkt. Je misoutfit moet immers piekfijn in orde zijn. Soms lijkt het alsof we naar een feest gaan, aan de jurken van de vrouwen te zien. Ik doe mijn best om hen te evenaren en heb al spijt dat ik mijn oorbellen heb thuis gelaten... De godsdienstige activiteiten zijn hier erg belangrijk. ik voel mij snel slecht als iemand mij vraagt 'are you catholic?' omdat ik iets 'verkeerd' deed (zoals het kruis maken met het linkse in plaats van het rechtse hand), maar ja, het is nu niet dat ik dit allemaal zo gewoon ben. Mensen zijn het ook niet zo gewoon hier, dat je niet zo met 'je geloof' bezig bent en kunnen niet snappen dat je het op een andere manier 'belijdt'. Het is zo bijvoorbeeld toch niet dat je geen waardige christene kan zjn als je niet wekelijks naar de mis gaat? Ieder zo op zijn manier, vind ik zo :). Nu, ik heb nog geen schanden verricht of zo, denk ik toch. En... Gelukkig kan ik het Engelse gebedje dat we voor het eten steeds doen al. Dat scheelt :)

Of we nu nog als gasten of als leden van de familie worden aanzien, is me niet altijd duidelijk. Als iemand van de familie begint te eten, zonder te bidden, volgen wij slaafs het voorbeeld en worden we vervolgens op de vingers getikt dat we niet bidden. Als ik in de ochtend de afwas doe, wordt dit al snel van me over genomen. Of dit dan is omdat ze vinden dat ik het niet goed doe, het niet snel genoeg gaat of dat ik niet mag omdat ik te gast ben. Echt duidelijk zijn ze daar niet over, maar om water te gaan halen, worden we wel geregeld meegevraagd, hoewel we zelfs daar nog wat in worden afgeremd 'je bent in de ochtend al geweest, je moet nu niet meer gaan, dat is te veel.' Alsof we het niet gewoon zijn om mee te helpen thuis of onze armen spierloos zijn of zo... Soms krijg ik de indruk dat men het beeld heeft dat ‘alles' geautomatiseerd is in België. 'Hebben jullie daar een machien voor, om puree te maken?' Vroeg de moeder ons gisteren... In schril contrast daar tegenover staan dan weer opmerkingen zoals deze 'Hebben jullie daar bij jullie ook zo'n keuken zoals deze' verwijzend naar het stenen kotteke buiten waar iedere dag wordt in gekookt.

Dingen plannen blijft moeilijk. Iedere dag is weer alles anders. Om één of andere bizarre reden was gisteren de internetcontainer weer gesloten, hoewel de elektriciteit het al wel weer deed. Dat de elektriciteit het een hele dag niet doet, daar kijkt ook niemand meer van op. Wanneer we gaan eten blijft ook iedere dag een vraagteken. Mensen hier eten immers wanneer ze zin hebben of honger hebben. Als je op bezoek gaat bij iemand rond 5u zou het ook kunnen dat je eten voorgeschoteld krijgt. Je komt nooit echt ongelegen (de vrouw die hier langer dan een week met haar kind is geweest - verre familie van de mama, maar eigenlijk wist niemand hier haar naam - is daar een mooi voorbeeld van. Jasper en ik vragen ons nu nog steeds af wat die hier deed...) en men is er altijd op voorzien ;). Een taxi nemen is ook niet altijd weten waar je uitkomt, ZELFS als je het gevraagd hebt. Zo hadden we dus eens voor dat de taxichauffeur zei naar Bafut te rijden en toen we het in de taxi nog eens vroegen het ineens niet meer goed wist 'I'll try' Dat is nu toch ook geen antwoord dat je verwacht van een taxichauffeur, of wel? Gelukkig hebben we geleerd assertief te zijn, op te komen voor onszelf en geëist dat hij ons naar ginder zou brengen of we er anders uit wilden... Hij heeft braafjes geluisterd :)

Thea en Sarah uit Djottin zijn momenteel op bezoek! Doet echt deugd om elkaar terug te zien, verhalen uit te wisselen en... samen op restaurant te gaan! Want er is er één bijna jarig ;) en dat konden we toch niet zomaar voorbij laten gaan (in Kameroen worden verjaardagen niet echt gevierd en soms, helaas, al wel eens vergeten, maar we houden graag de Belgische traditie in stand dus doen we het op onze manier! Nah! :p). Het plan was onze 'westerse batterijen' terug op te laden, maar toen we dan doorhadden dat de spaghetti bolognaise zonder gehakt was, er geen cola, cheeseburger, of kip met champignonnen meer was, het dan toch maar gehouden op klassieke Kameroense specialiteiten! Jasper en ik hebben kunnen smullen (ja, want de papaya, watermeloen, kip, zelfs de spaghetti met ei - werkelijk alles eten ze hier in de vreemdste combinaties - heeft me toch kunnen smaken! En stokbrood, geroosterd, hmmm...). De barvrouw reageerde nogal verbaasd dat Jasper en ik wachtten op Thea en Sarah die naar de wc waren om te beginnen aanschuiven 'het is buffet, je kan gewoon gaan.' Wij konden haar wel begrijpen, het is in deze cultuur normaal dat je gewoon eet wanneer je zin hebt zonder te wachten op de rest. Om het feit dat de vrouw kwam vragen of we wel zeker waren dat we gerechten met frieten wilden bestellen omdat de kok net een vorige portie had gebakken en nu dus nu opnieuw moest beginnen met patatten schillen, moesten we toch wel even lachen. Stel u dat nu eens voor, in België, dat de barvrouw u dat komt vragen... :) De rekening kwam er ook heel snel, vlak nadat onze borden afgeruimd zonder dat we er achter hadden moeten vragen :). Vanavond hopelijk eens uitgaan (ergens in Bafut is er een soort danscafé of zo) en vanavond slaap ik dan eens niet alleen :)

Voor nog meer leuke weetjes kan je altijd eens surfen naar de blogs van Jasper, mijn compagnon. Hij schrijft ook zeer smakelijk gedetailleerd :). www.jasperinkameroen.reismee.nl

En nog één dingske: Ik wil die Lien ook niet te hard belasten dus als je qua gewicht en plek kan beperken, doet dat dan, want... Het is de vriendin van Jasper hé, zij komt zelf voor 3 weken, wil misschien voor hem ook nog dingen meenemen enzo... maar heel lief voor diegenen die iets willen meegeven, ik zal nog eens goed nadenken over praktische dingen maar de grootste noden zijn tekenmateriaal en helaas is dat allemaal groot en zwaar om mee te nemen :s. Verf in grote bussen vind je hier nergens (vader Renato is voor ons zelfs al in de hoofdstad gaan vinden en noppes...) en voor 1 doosje met kleine potjes betaal je dan 5 eur. Ja... Als ik verf vind, laat ik het weten en dan zijn spatramen en slechte tandenborstels wel welkom! Maar ik zal nog eens goed nadenken wat ik nog kan gebruiken. Informatieve boeken over autisme (ik heb net pas ontdekt dat er ook gewoon kinderen met andere problemen hier terecht kunnen voor therapie - dit om de zintuigen te stimuleren en zo de ontwikkeling te bevorderen - vooral de allerkleinsten, babytjes dus), inclusie, ja... ik heb zo'n dingen allemaal thuis liggen, maar ik weet niet goed of dat dan niet te veel gesleur wordt... Ook al ga ik waarschijnlijk de helft van 1 valies hier laten... :)

Zo tof dat sommigen zo goed mijn blog opvolgen en ik zo snel antwoorden kan lezen! Doet me deugd.

Mama, eva, Jeannine, allen bedankt voor de bezorgdheid, de leuke nieuwtjes over thuis. Ik mis jullie allen zeer hard en ik doe de groetjes aan Jasper (nog dik half uur internetten - internetcafé in Bamenda, again :)). En jullie hoeven echt niet zo ongerust te zijn, iedereen drinkt hier bronwater en ik ben nog steeds niet ziek, dus het is wel oké. Ik kan ook niet vermijden dat ik af en toe puur van de bron drink, want... ik drink al amper en als ik dan nog moet wachten tot water gekookt is en weer afgekoeld... Als ik op bezoek ga bij mensen is het ook nooit flessenwater. Bovendien, flessenwater is echt een dure kost :( maar ik heb echt waar een lichaam dat daar tegen kan, so don't worry.

Ps: mama, die taart daar hou ik u aan hé! Alhoewel ik niet echt denk dat die tegen dat ik terug ben nog goed gaat zijn... :) Trouwens mama, jij schilderen, haha :). Luister dan maar eerst goed naar ons papa zijn advies voor dat je er aan begint... Nu je toch bezig bent, je mag mijn kamer gerust ook altijd bekladden (Ik hou van rood, oranje, oker, zo lang het maar fleurig is!)... als je zin hebt om eerst al mijn behang er af te doen en mijn kast uit elkaar te halen etc. ^^

Pss: nieuwe foto's op facebook!

x