Nen douche, wauw, zo blji! Oké, eerlijk, zo naïef ben ik niet meer en dus ben eerder ons 'papa' dankbaar, in plaats van de Sint. De avond voor D-day heeft hij duchtig liggen werken in de badkamer en het resultaat was er. Warm was het water niet, maar wrs zijn wij wel de enigen in het dorp die nen douche hebben, dus klagen doe ik niet!

In Bamenda het stereotiepe beeld van Afrika even bevestigd gekregen. Onze kopie van ons internationaal paspoort in orde maken (deze moest via dit kantoor worden officieel gemaakt worden). Jongens.... In het 'immigration office' langs geweest. De kopie die we hadden was niet genoeg, er moesten 2 pagina's van ons visum worden gekopieerd, dit op 1 blad. Daar, kon geen kopie worden gemaakt, dat moesten we zelf regelen. Naast het gebouw was zo'n houten kotje met een vrouw in met een apparaat 'there's no light.' Geen elektriciteit, we moesten naar het rond punt gaan en daar nog eens vragen. Volgens mij zou dat het verschil niet maken, maar soit... Uiteindelijk toch een werkend kopieermachien gevonden. Vrouw vertelde ons heel eerlijk '200 cfa, maar normaal maar 100 hoor, als er elektriciteit is, maar omdat we nu met de generator werken...', alsof we zouden klagen over 200 cfa's voor 2 kopies, wat neerkomt op 30 eurocent of zo... Voor de zegel moesten we naar een ander kantoortje. Een vrouw opende daar precies speciaal haar kantoor voor, om die zegeluit een schriftje te scheuren (wat een job...) en voor 2 zegels dan 2000 cfa betaald. Dan terug naar het immigratie kantoor, werden we naar een tafeltje met een andere vrouw gestuurd, die (op haar dooiste gemakje als je het mij vraagt) hare lijm bovenhaalde om onze zegels te kleven. Alweer vroegen we ons af of dit het enige was wat zij heel de dag te doen had (op haar bureau stond enkel de lijm en een typpex). Daarna terug naar de eerste bureau en daar heeft de man onze kopies van stempels voorzien. Eindelijk was het in orde. Heeft ons minstens een uur gekost ? Je moet hier af en toe wel geduld hebben om hier te overleven! (jammer dat de Sint mij dat niet heeft gegeven...) Enfin, de frustraties van de dag er af gewerkt met een lekker etentje (peperroomsteak met frietjes, hoewel ik liever de de 'steak met mashed potatoes' had gehad, maar die maakten ze niet meer omdat het niet zo veel werd gevraagd en het lang duurt om te maken. Ik vroeg me af waarom het dan op de kaart staat, maar heb er verder niet moeilijk over gedaan. Het eten heeft gesmaakt!).

Cooking exam, je moet het eens meegemaakt hebben. De kinderen van alle lagere scholen in de buurt hadden dit examen. Kan u er zich iets bij voorstellen? Neen? Wel. Ieder kind zorgt voor de eigen 'supplies'. Dit zijn potten, borden, hout, lucifers en ingrediënten. Zelfstandig begonnen ze dus allen (klas 3 en 4, 10 jarigen dus) aan hun houtvuurke, int midden van de 'speelplaats'. Grappig om te zien. Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat die dat zouden kunnen, maar... op het einde van de rit, had er geen één gefaald, niet met het aanhouden van het vuur als met de uitwerking van hun gerecht (het was vrije keuze) hoewel 1tje... Iemand wou eens experimenteren denk ik en heeft dan ei en rijst en spaghetti liggen mengen. Dat vond ik nu persoonlijk niet zo'n geslaagde combinatie, maar... verschieten doe ik daar niet van, aangezien we gisteren in onze familie rijst met frieten hebben gegeten ?. 2 durfden het aan om ajou te maken. Dit is een wit goedje dat doet denken aan fufu, maar gemaakt wordt met 'plantins' (lijkt op bananen) en yams (soort patatten), waar hevige arbeid bij aan te pas komt want in een houten kom wordt deze met een grote 'stok' (het is iets mooier dan dat wel ?) onder elkaar gestampt. Meesterkoks, al zeg ik het zelf. Ik was trots op hen!

Heb eergisteren aan één van mijn zussen uitgelegd hoe ze mijn plakband moest gebruiken. Zij kennen de rol, zonder de hoes met de afstripkant ;). Hoe snel dat je er van uit gaat dat men hier alles weet...

Het afstudeerfeestje van één van mijn Sajocah collega's was een succes gebleken. Heel sjiek opgemaakt kwam haar vriendin (die ook in S. werkt en ons zou meepakken in Bamenda) ons oppikken. We voelden ons weer lichtelijk underdressed. Bleek dat het slechts een klein evenement zou zijn, met voornamelijk de dichte familieleden. Behalve Sylviane, de vriendin, waren wij dus blijkbaar de enige niet-familieleden. Dat was wel n beetje raar. Geen probleem hier. Aan de praat geraakt met één van de broers, die graag Nederlands wilde leren en af en toe iets kon opvangen van onze gesprekken (van Jasper en mij, want hij verstond een beetje Duits). Alweer aan een nieuw telefoonnummer geraakt van iemand die ons op een dag misschien wel enkele leuke Kameroense plekjes (zie Limbe, Buea) wil laten zien. Om op de hoogte te geraken van wat allemaal done en not done is in Kameroen, zijn zulke gesprekken ook ideaal. Ons pakje werd, niet in ons bijzijn (dat doet men immers niet hier, ik weet niet waarom), geopend en mee op de tafel met eten (het was een watermeloen, en wa voor ene, hmmmm!) gelegd. Rond een uur of half 5, we moesten al bijna terug door om nog voor zonsondergang thuis te zijn (grappig, net als in de film, Assepoester, alleen stond er op ons geen koets te wachten...), kwamen de 'partycrashers'. Alle klasgenoten die met Claudette waren afgestudeerd, kwamen langs. Voor slechts 5 minuten zijn ze langs geweest (ze gingen immers bij iedereen thuis langs) om Claudette even te 'vereren' met een dansje en gezang (geen bier of muziek voor nodig, dat laatste maakt men zelf, dat zou je bij ons toch echt niet tegenkomen hé...) en dan waren ze weer vertrokken.
Niet zo fijn om te horen dan, deze morgen dan, dat Claudette (die van het feestje) niet aanwezig zou zijn wegens het overlijden van beide ouders van een afstudeergenoot (een vreselijk busaccident, amour mezam - busmaatschappij waar wij ook al mee hebben gereisd, slik - bus die van Bamenda terug naar Yaoundé reed op zondagavond vatte vuur, de meeste mensen hebben niet kunnen ontsnappen wegens automatische ramen/deuren en zijn dus levend verbrand...).

Op verkenning geweest in Bawum, althans dat ontdekte we toen we (per ongeluk) in iemand zijn tuin waren beland. We dachten nog in Mambu te zijn, maar Mambu blijkt dus echt een straat groot. De dochter van de vrouw die we tegen het lijf liepen, had me herkend. Juf Paulien hé ;) en de vrouw wilde met ons naar een bar 'so we can share' hoe ze dat hier noemen. Het samen zijn hé. Toch blijft die vraag steeds zeer onverwacht te komen. We waren niet echt voorzien op gaan drinken en wilden eigenlijk gewoon de buurt wat verkennen, dus, ondanks haar aandrang, gezegd dat we het liever op een andere keer zouden doen. Ze leek iet of wat teleurgesteld, maar wilde ons dan wel graag verder rondleiden om scholen te tonen. In toch wel erbarmelijke omstandigheden, hebben we nog 2 scholen gevonden, ééntje bovenop een berg, een school van de overheid. Een andere school die we vonden, had slechts enkele kleine lokaaltjes, waarin enkele bankjes stonden en een schoolbord. Het leek 'leegstaand' en dus niet gebruikt, maar blijkbaar gingen er nog wel redelijk wat kinderen naar school. De vrouw vertelde ons dat het gebouw het vroegere huis van doctor Fussi was (de man die we in onze eerste weken in Kameroen in zijn huis, in traditionele kledij - zie foto's - hebben ontmoet en die ons op een heerlijk buffet heeft getrakteerd, alias de man die ook directeur is van een grote universiteit in Bamenda). De wereld is toch klein hé, zelfs als je in Kameroen bent :).Dat we dan ook overal herkend worden als 'the white people', is ook zoiets treffend. Niet altijd zo tof, al heeft t één groot voordeel. Sociale controle en dus veiligheid. Als ons iets overkomt, zal er wel steeds iemand ons voor 't laatst hebben gezien...