Ja, dat moesten we nu toch ook eens meegemaakt hebben hé, een begrafenismis. De gelegenheid deed zich voor, al had ik het zeker niet zo gewenst. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd had de geest gegeven, toevallig ook de dochter van één van de leerkrachten van de lagere school waar ik stage loopt. Best tragisch... De mis startte buiten. De kist lag open en één voor één werden er foto's genomen met de naaste familieleden. Even later kwam de pastoor naar buiten om nog een soort zegen over haar uit te spreken of zo, de kist werd terug toegedaan en werd dan, op wieltjes, de kerk in 'gedragen'. De mis zelf verliep in sobere stijl, veel traantjes heb ik niet zien vloeien. Na de mis volgden Jasper en ik dan de massastroom richting het kerkhof (dat ongeveer naast de kerk ligt) om dan de laatste woorden uit te spreken. De moeder en de vader stonden zowat tussen de massa, net zoals ze in de mis niet op de eerste rij zaten of rechtstonden en verdwenen zowat uit het zicht. Toen het graf naar beneden werd gelaten, de grond in, barstte een hels geschreeuw los van verschillende familieleden. Heel eng om te zien en te horen, het deed mij wat denken aan een dramavertoon. Alsof ze alles hebben opgekropt en het er pas op de laatste moment mag uitkomen en dat men dan wel MOET wenen om aan iedereen te laten zien 'Ik ween het hardst, want dit is mijn familielid.' Ik vond het niet echt écht lijken, heel gek. Achteraf dit ook eens bevraagd bij 'mijn familieleden' en zij gaven aan dat het in de mis 'not done' was om tranen te laten zien, dat de mis er is om te bidden en dat achteraf mensen heel extreem in verdriet schieten omdat het effectief de laatste moment is dat men deze persoon, of toch het lichaam, kan 'groeten'.

foto'sop facebook!