- ik opsta en de zon me tegemoet lacht, want dat laadt me wel op. Een depressieve maand hebben we hier niet, aangezien dat gewoonlijk toch december is omdat het dan slecht weer is en donker enzo. Ja, dat hebben we hier niet :). Goe weer, atlijd, al zou ik af en toe een druppeltje regen ook niet erg vinden...

- ik omringd word met mensen die mij graag zien en zelfs als ze zelf een baaldag hebben, me toch nog steeds goeiemorgen zullen wensen en oprecht willen weten hoe het met me gaat. Moeder Mary Stella kwam eergisteren op mijn kamer eens horen of alles oké was, omdat ze mij die avond nog niet in huis had zien verschijnen. Lieve bezorgdheid!

- ik mijn was van de draad haal en er aan ruik. Ondanks dat ze nooit helemaal proper is, fris ruiken doet ze wel en strijken dat hoeft niet, de zon heeft dat al voor mij gedaan met 'kartonnen' handdoeken als resultaat. Haha :)

- ik kijk hoeveel kaartjes er al op mijn nachtkastje staan, wauw, dat is echt fijn om naar te kijken. Zo toch een beetje een Kerstgevoel :).

- ik zie hoe blij mensen hier zijn met iets kleins! Gisteren de verjaardag van Bee gevierd. Haar verrast met een met snoepjes versierde cake (oké, de cake had de moeder gemaakt... maar toch) en een kroon (die ze verplicht de hele dag moest dragen. Leverde wel grappige toestanden op toen ze ermee naar de winkel ging). Op de cake hadden we dan lucifers gezet (geïmproviseerde kaarsen dus). De volgende dag stond er een beetje fanta in onze kamer als bedanking!

- de kraan niet meer werkte en ik nog eens naar de waterbron kon (ook al was dat wel hard werken en afzien omdat het zo schandalig lang geleden was...). Omdat mijn geluk niet op kon, ineens 2 keer gegaan. Ok nee eerlijk, het was uit noodzaak :) maar toch. Blji dat ik mijn portie sport zo ook heb gehad!

- ik zomaar spontaan bij iemand thuis wordt uitgenodigd en daar erg hartelijk wordt ontvangen. Iets minder fijn vind ik meestal het eten, want of je het nu lekker vindt of niet. Eten, zal je. Wie mij kent zal denken 'Alé, da kan Paulien nu toch ni erg vinden.' maar oh jawel... Hier serveren ze geen toastjes, chips of fruitjes.

- ik zie hoeveel mijn ouders aan mij denken. In 2 weken al twee telefoontjes. Klaarblijkelijk kunnen ze me echt niet missen hé :). Maar dat is aan deze kant hetzelfde hoor, ze maar zeker... En elke keer iets horen, doet me steeds weer deugd.

- Precious spontaan haar armpjes naar me uitstrekt als ik verschijn. Ze heeft er absoluut geen problemen mee dat ik haar pak, integendeel. Soms wilt ze zelfs niet meer weg. Ik kan er helemaal happy van worden van haar 'gekraai'. 'Koko' zegt ze, of 'mama' en 'paulien' dat begint ook al zelfs een beetje te gaan. Gekke bekken trekken, altijd lachen, spelen. In alles lijkt ze voldoening te vinden. Zorgeloos :). Ze leert stappen maar durft nog niet goed alleen. Maar stilletjesaan...

- één van mijn lessen in de school aanslaat, de kinderen enthousiast zijn (of zelfs bijna wild worden, als het gaat om tekenles soms :D). Vaak ookals ik met weinig middelen veel heb kunnen bereiken, want dat is vaak wel een uitdaging!

- ik terug van het Apeneiland mocht! Wat een opluchting! Desondanks, vond ik het een fantastische ervaring, maar ik zou wel twee keer nadenken voor ik er nog eens naartoe ga. En al zeker geen fruit meer meenemen...

- ik in een authentiek Afrikaans bootje, gewoon een uitgeholde boom in feite, een tochtje maakte op de Loberivier, genietende van de stilte en de kano mannen ons daarna verrasten door enkele mini aapjes in een boom aan te wijzen. Zalig, zo dieren in de vrije natuur.

- ik besef dat ik een volwassen chimpansee op zo'n dichte (ons bootje lag pakt 3 m verder in het water) maar toch veilige afstand oog in oog heb kunnen aankijken. Is echt n reusachtig beest. Al sjans dat ze ons daar niet bij gedropt hebben, ik zou niet willen hebben instaan voor de gevolgen..

- je zonder agenda kan leven, hoewel ik het op sommige momenten wel mis, die structuur. Maar als ik op een gegeven moment beslis dat ik naar de stad wil, ga ik gewoon aan de straatkant van Sajocah wachten op een taxi die mij brengt. Je kan je bus ook bijna niet missen. Ze zal imers k nooit wegrijden als het 'tijd' is. Het is 'tijd' als de bus vol zit, maar dat is geen goed voorbeeld, want dat levert mij eerder ergernis op dan ontspanning :) Niemand zal ook op je vingers kijken om te zien dat je wel tot de allerlaatste minuut werkt of alles hebt gedaan 'wat moet gedaan zijn.' Wat niet gedaan is, kan immers de volgende dag nog. No stress :)

- ik weet hoeveel chocola/snoep er nog in mijn koffer steekt (met dank aan allen die hiervoor aan mijn vrouwelijke behoeften hebben gedacht!) en het besef dat als ik erg spaarzaam ben, ik hier nog tot (of toch bijna tot) het einde van mijn stage mee kan toekomen! (mijn koffer is redelijk fris, voor al diegenen die al schrik hadden dat ik mij aan gesmolten/vervallen chocola zou overgeven) Ook houd ik mij in om Veerles Flair te lezen, al heb ik het niet kunnen laten om al even te piepen naar de papiertjes die ze er had tussengestoken! :)

- ik zie hoeveel series ik nu heb. Ik denk dat ik nu wel toekom tot het einde van mijn stage! :) Danku Maxim en Karlien :)

- iedereen mij zo blijft aanmoedigen. Mijn trajectbegeleider, mijn vrienden, mijn ouders, familie etc. Het wordt erg gewaardeerd en 't geeft mij ook echt moed om door te gaan! Nog 3,5 maand!

- ik een emmer water over mij kan gooien om me te douchen

- ik denk aan het Belgische onderwijssysteem, en het dan vergelijk met hoe het er hier aan toe gaat. Zelfs in de middelbare school wordt nog geslagen (dit vind ik niet om te lachen, voor de duidelijkheid). Vooral op het vlak van onderwijs, ben ik heel blij dat ik in België woon. Ik vind het bijzonder jammer dat kinderen hier niet dezelfde kwaliteit (waar ze wel recht op hebben!) van onderwijs hebben en ook niet op dezelfde respectvolle manier worden behandeld. Zelfs nog tot het einde van hun middelbaar, worden jongeren genadeloos gestraft met de 'cane', als ze niet naar de les zijn geweest bijvoorbeeld. Leerkrachten hebben zelfs geen oren naar je verhaal...

- ik bedenk dat ik echt sjans heb dat ik hier nog voldoende mogelijkheid heb om te communiceren met het thuisfront. Ik denk dat ik het moeilijker had gehad als ik amper elektriciteit, geen internet of verbinding met gsm. Zo blijf ik lekker up to date van alles wat in mijn thuisland gebeurt, dat ik achteraf geen te grote achterstand heb in te halen!