Helaas, een oneindigheid aan 'geduld' is mij niet gegund. Op een gegeven moment is het vatje op. Ik geef u even een kijkje in mijn leven.

We zullen even beginnen bij het 'plan' voor de Mount. Dat plan was: de berg beklimmen. Klinkt eenvoudig, toch? Maar het was alles behalve dat (en dan heb ik het niet over de klim zelf ;))...

Frustratie 1: De datum van 'de eerste week van februari' werd door father Renato vastgelegd. Dan zouden we dus gaan. Jasper en ik keken er al vol verwachting naar uit en om één of andere reden, werd onze toch verplaatst, naar eind februari. Ok. Dat konden we nog aan. We hadden geen haast fzo.

Frustratie 2: Er was de laatste tijd nogal veel regen ook al was het regenseizoen nog niet begonnen. Father Renato doet 'the call' naar het bureau in Boa met de vraag of het mogelijk was om te komen. De man aan de telefoon deelde hem liefjes mee, dat het op zijn minst een week droog moest zijn geweest. We vreesden dus al voor die laatste week in februari en uiteraard, heeft het toen ook nog veel geregend. We konden niet gaan. Het werd weer een week verder uitgesteld.

Frustratie 2: Eind februari, begin maart, kreeg father Renato plotsklaps bezoek. Italianen. Zonder dat hij er iets aan te zeggen had, dwongen zij een bezoekje aan Mambu MET rondleiding door de father himself ofcours, af. Dit was op zich geen reden om ons zorgen te maken, het waren immers fervente klimmers, ze zouden ons wel willen vergezellen. De overtuigende woorden 'we must go hé! It's the time!' van father Renato gaven ons voor enkele dagen goeie moed. Helaas, niets was minder waar, de Italianen zagen het niet zitten. Niet omdat ze niet graag klimmen, wel omdat ze hun week liever volplanden met scholen etc. te bezoeken. De tijd was gewoonweg te kort, begrijpelijk aangezien ze maar een weekje bleven. Dus, weer bleven Jasper en ik op onze honger wachten.

Frustratie 3: In maart vroegen we father Renato dan toch nog eens om duidelijkheid. Voor ons was het ondertussen 'nu of nooit' geworden. Weldra zou het regenseizoen aanbreken. Ik was ook net terug van Douala. Met father Renato ben ik de Italianen naar de luchthaven gaan brengen (hij had niet veel zin in een saaie terugrit) en samen met hem op zondag teruggekomen. Hij wilde gerust nog een dag langer in Douala blijven, alsof hij geen dringende verplichtingen meer had in Mambu. Dan denk je toch dat de berg geen probleem zou zijn en we sowieso zouden kunnen gaan? Niet dus. Hij moest het eerst nog eens bespreken met de andere fathers. Wat bleek: Hij kon er geen week onderuit, wegens 'te veel werk.' Opeens! Maar we moesten maar gaan zonder hem, hij zei dat hij de week er op misschien nog wel kon, maar dat hij ons niet wilde laten wachten. Pa Young zou wel met ons gaan.

Frustratie 4: Pa Young werd ziek, maar dat gooide geen roet in het eten. De oude man zou ons tot in Bamenda begeleiden en zijn dochter - die ongeveer even oud is als ons - zou ons wel vergezellen. Pa Young had alles nauw gezet geregeld voor ons, het leek alsof we onze babysit bijhadden ? 'En als je hier bent, bel je Olivia. En dan, als je aan dit punt bent, bel je nog eens. Dan, laat je het ook nog weten als je aankomt aan mij. De volgende dag als je de berg gaat beklimmen, bel je mij en dan, als je terug bent in Bamenda, ook.' Alsof we hulpeloze slachtoffers waren die nog nooit met de bus voor 6-7 uur hadden gereisd (het was een andere busmaatschappij, mar al die busmaatschappijen zijn hetzelfde, werken hetzelfde, hebben zelfs dezelfde busjes zodus... Het parcours dat we reden, was ook grotendeels de weg die we naar Douala zouden doen, wat we beiden al meermaals hebben gedaan). Toen we dan in Boa waren aangekomen, vertelde Olivia (Pa Young's dochter, die ons had staan opwachten) ons dat ze niet zou meegaan. Helaas, Jasper en ik zouden alleen de uitdaging moeten aangaan
Frustratie 5, 6, 7, 8,...: Via zowel father Renato als Pa Young, hebben we verkeerde informatie meegedeeld gekregen. Dat er in de hutten een bed zou zijn te vinden, daar lachte de familie van pa Young (waar we dus bij verbleven) eens goed mee. Zoiets zouden we echt niet moeten verwachten. Dat we zonder officiële gids zouden kunnen gaan en met enkel een 'porter' om een zak te dragen, was dus ook niet waar. 'Waarom ben je niet in februari gekomen, dan waren er veel mensen aan het klimmen en dan hoefde die gids niet?' kregen we continu naar ons oren gegooid. Nja, vraag father Renato, dachten we dan altijd. Olivia was naar het kantoor geweest en kwam terug met het nieuws dat voor 2 dagen, dus in één dag op en één dag af, niet betaalbaar was. Ze had gelijk, 70.000 cfa met 2 voor gids en 1 drager, zoveel hadden we niet meer bij... Voor 2 dagen eten meenemen, dat ging toch ook al niet goed. Ik begon al te vrezen dat we niet meer zouden gaan, maar gelukkig was er een alternatief. In één dag op en af, maar dan maar tot hut 2 in plaats van tot de top. Dat was oké voor mij, voor slechts 24.500 cfa konden we met één gids op en af. Onze 'drager' hadden we zelf al geregeld, een vriend van Olivia en een ervaren klimmer. Hij zou die avond nog langskomen. Hij kwam langs en de discussie starte. En ging door... en bleef doorgaan. Ik snap niet goed wat de jongen niet begreep. Terwijl Olivia bleef zeggen 'we doen wat jullie willen.' Bleef de jongen steeds een vertwijfeld gezicht bovenhalen. Ik snapte het probleem niet zo goed. Dat je vroeg moet opstaan, dat weet je toch, anders geraak je er nooit op één dag (het zou 6 uur op en 6 uur af zijn). Uiteindelijk waren we half 9 overeengekomen. Op dat uur zou hij aan onze deur staan. Dat is laat, want dat maakt dat we pas laat - en dus in den donker - zouden terugkomen. We zouden een pillamp moeten gebruiken om de afdaling te kunnen maken en dat vond ik maar niks. Maar goed, hij zou met ons meegaan en we zouden er ook niet extra voor moeten betalen (hij zou dat dan regelen met de gids die we betalen, en daar een deel van krijgen ofzoiets), dus we gingen akkoord. Dan vroeg ik of we voor hem ook eten en drinken moesten meenemen, eerst was het neen, dan weer ja. En hij wilde dan voor zichzelf nog 6 liter meenemen (op de 8 liter die we - aangeraden door pa Young - al zouden moeten meenemen, gereduceerd tot 4 keer 1,5l trouwens..). Nu ja, hij was de drager, mij maakte het niet uit. We zouden dus 1 van de zakken volladen met water en een andere met wat eten en kleren en die zak zouden we dan kunnen afwisselen. Strak plan. EINDELIJK was het beslist. Het was ondertussen al 22u gepasseerd, tijd om te gaan slapen.

Frustratie...: De volgende dag, sliepen we uit. Althans, dat was het plan. Om half 7 waren we allebei wakker, met maagkrampen. De spicy rijst (Kameroeners zijn nogal fan van 'pepper') had ons last bezorgd en de moeder van de familie zag het al niet meer goed zitten om ons op die manier te laten vertrekken. Gelukkig had ons ontbijt: brood met ei en thee gemaakt van 'dandelion leaves', wonderen gedaan, we konden er weer tegenaan. We waren er klaar voor. Om 8u belt dan die vriend van Olivia. Hij belt af. OPEENS! Opeens kon hij niet meer mee om één of andere bijzondere reden die ik nooit zal weten. Om te rotten! Komaan, dat kon hij ons nu toch niet aandoen... Nu goed, Olivia was gisteren naar het kantoor geweest om alles te regelen, dus de gids hadden we dan toch. Niet. We arriveerden met de taxi en we troffen een leeg kantoor aan. De vrouw van het kantoor was zelfs niet daar. Het was op dat moment al 9u gepasseerd. We waren tijd aan het verliezen! Ik was op dat moment al niet bepaald goedgezind. Nadat Olivia heeft liggen rondbellen, was er na een half uur toch eindelijk iemand op komst. Ik dacht, de gids, maar het was de vrouw van het kantoor. We volgende vrouw tot binnen en vraagt ons te betalen. We vertelden haar dat we niet zouden betalen vooraleer we een gids zien. De vrouw zei dat dat geen optie was. De gids zou immers pas worden gebeld vanaf het moment dat het bedrag werd betaald. MAW: De gids was nog niet geregeld?!! Dit was echt de hel, we hadden dus nog niets. Voor hetzelfde geld heeft er nu niemand tijd en kunnen we gewoon niet gaan. 'Waarom hebben jullie gisteren niet betaald?' Olivia was gisteren geweest en heeft het toen voorgesteld, maar de man die haar vragen toen beantwoordde vroeg haar de volgende dag terug te komen. We vroegen of er dan een drager bij was. 'neen, daar moet je voor bijbetalen.' We zeggen haar, ik op van frustratie, dat we net één zak zwaar hebben gemaakt met drank, om te laten dragen door iemand. 'Maar je hoeft misschien niet alles mee te nemen, haal er wat flessen uit.' Voor een tocht van 12 uur efkens risico's gaan nemen? Ik dacht het niet hoor! De vrouw gaf ons een glimlach die verraadde dat ze vond dat we overdreven. 'You don't need so much.' Ja, alsof zij ervaring zou hebben? Net alsof ze wilde zeggen 'Doe eens niet belachelijk.' Mijn bloed begon al te koken. Ik had er al geen zin meer in, niets was weer geregeld, dit was ZO typisch Afrika.
BOM ONTPLOFT: Ik leg de vrouw uitgebreid uit van waar we komen (van het vertrek in februari, naar de vriend van Olivia die plots afzegt, van onze 'voorbereidingen' zowel mentaal als fysiek, dat weer allemaal voor niets was etc.) om duidelijk te maken dat ik vrij gefrustreerd was. Vraagt ze mij doodleuk 'Why are you so upset?' wanneer ik het haar dus net heb duidelijk gemaakt. VER-SCHRIK-KELIJK!!! Vanaf toen kon iedereen voor mij den boom in. Gelukkig was er een gids en ook redelijk snel was ie daar (die heeft dan totaal ongewild de volle lading gekregen, de man wist ocharme van niks ? Ik heb geroepen, maar niet op hem en gelukkig wilde hij één van onze zakken dragen).
Dit was officieel mijn ergste Afrika-mentaliteit-momentje. En ook geen enkele Afrikaan die ons hierin waarschijnlijk zal kunnen begrijpen...
Uiteindelijk maar tot de 'magic tree' geraakt. Dit is op 2400 m hoog, het was eerlijk gezegd gewoon te zwaar. We hadden nooit tot hut 2 geraakt en terug in één dag, zonder dat we onszelf hadden voorbereid. Voorbereiding was dus echt wel aangewezen! De gids gaf, achteraf, toe dat toeristen normaal gezien niet eens geraken tot waar wij zijn geraakt. Hij vond het een prestatie. De laatste 2 uur waren immers steile klim (stel u een klimmuur voor, dit was het gevoel dat ik had als ik naar rotsblokken en grashopen greep, het was echt steil) en echte uitputting. Doe er dan nog eens 2 uur bij en we waren bij hut 2 geraakt, en dit was nog een steiler stuk. We hadden nog 400m hoogte te gaan. Ik zag het voor mezelf niet realiseerbaar. Zelfs al zou ik er geraken, zou ik zelfs nog niet met zekerheid kunnen zeggen of mijn benen me nog tot beneden zouden kunnen dragen. Ik wilde niets riskeren, we waren totaal niet getraind. Toen de man dan op een gegeven moment begon over 'na 6 uur is het wel bijbetalen.' (alsof hij op voorhand nog niet wist dat we later dan 6 zouden terugkomen. Wat dacht je nu, als je om 10 u pas vertrekt?! En euh, daar weten we niets van, van dat bijbetalen. We hebben ook maar gewoon betaald in het kantoor, zonder enig papiertje te tekenen...) begon, was de keuze snel gemaakt. Het was tijd om terug te keren. De man nog 'Ik dacht dat jullie ervaren klimmers waren. Anders ga je toch niet tot hut 2.' Ja... het was ons al wel duidelijk dat we niet helemaal correct waren geïnformeerd. Pa Young was de enige van onze informanten die de berg ooit werkelijk had beklommen. De betekenis van de magic tree zal ik misschien nog even moeten uitleggen. Het is de enige boom die je op dat stuk grond kan vinden. Vanaf de 'steppe' is er immers niets anders meer dan rotsen en grashopen en kleine losse steentjes. Het laatste stuk was er ook veel wind die relatief koud aanvoelde. Aan hut 2 zou het 3 graden zijn, ik weet niet hoe koud het was waar wij waren geraakt. Op 1800m bereikten we hut 1. Dit is waar de meeste toeristen en ook Kameroeners meestal stranden. Als ik het gebouw zag, was ik erg blij dat we de tocht in één dag zouden doen en dus zonder overnachting. Op 2200m bereikten we 'the new hut' en 2400m de magic tree. Het klimaat en de vegetatie veranderde 'stapsgewijs'. Van het Ardense bos, belandden we in een bruine sfeer waar bomen waren verbrand (blijkbaar steken jagers deze in brand nadat ze hebben gejaagd ofzoiets). Hierna kwamen we op het stuk grond waar de bomengroei stopte (dit heeft een naam, maar deze ben ik vergeten) en daar begon het zware stuk. In de mist keken we omhoog en bijna blindelings volgden we de rij wit geverfde rotsen die steeds langer leek te worden. Eindeloos lang... Toen we dan aangekomen waren bij de new hut en we besloten hadden tot de magic tree te gaan, leek de verlossing nabij. Jammer genoeg staat ook die boom er om gekend om steeds verder van je weg te deinen, als je dichterbij komt. Op een klein uurtje hebben we deze dan toch bereikt en trots onze geïmproviseerde Belgische vlag (van banaan en plastiek zakjes, wellicht leeft ie dus niet meer) op de grond neergeplant. Dit was toch wel een foto waard! Net zoals de steile grond die we naast ons zagen. Of je het nu gelooft of niet, bij het maken van de foto's hebben we de camera niet schuin gehouden. Het is werkelijk zo steil ?. Geen lachertje dus voor een onervaren klimmer.