En de Sint bracht voor mij...

Nen douche, wauw, zo blji! Oké, eerlijk, zo naïef ben ik niet meer en dus ben eerder ons 'papa' dankbaar, in plaats van de Sint. De avond voor D-day heeft hij duchtig liggen werken in de badkamer en het resultaat was er. Warm was het water niet, maar wrs zijn wij wel de enigen in het dorp die nen douche hebben, dus klagen doe ik niet!

In Bamenda het stereotiepe beeld van Afrika even bevestigd gekregen. Onze kopie van ons internationaal paspoort in orde maken (deze moest via dit kantoor worden officieel gemaakt worden). Jongens.... In het 'immigration office' langs geweest. De kopie die we hadden was niet genoeg, er moesten 2 pagina's van ons visum worden gekopieerd, dit op 1 blad. Daar, kon geen kopie worden gemaakt, dat moesten we zelf regelen. Naast het gebouw was zo'n houten kotje met een vrouw in met een apparaat 'there's no light.' Geen elektriciteit, we moesten naar het rond punt gaan en daar nog eens vragen. Volgens mij zou dat het verschil niet maken, maar soit... Uiteindelijk toch een werkend kopieermachien gevonden. Vrouw vertelde ons heel eerlijk '200 cfa, maar normaal maar 100 hoor, als er elektriciteit is, maar omdat we nu met de generator werken...', alsof we zouden klagen over 200 cfa's voor 2 kopies, wat neerkomt op 30 eurocent of zo... Voor de zegel moesten we naar een ander kantoortje. Een vrouw opende daar precies speciaal haar kantoor voor, om die zegeluit een schriftje te scheuren (wat een job...) en voor 2 zegels dan 2000 cfa betaald. Dan terug naar het immigratie kantoor, werden we naar een tafeltje met een andere vrouw gestuurd, die (op haar dooiste gemakje als je het mij vraagt) hare lijm bovenhaalde om onze zegels te kleven. Alweer vroegen we ons af of dit het enige was wat zij heel de dag te doen had (op haar bureau stond enkel de lijm en een typpex). Daarna terug naar de eerste bureau en daar heeft de man onze kopies van stempels voorzien. Eindelijk was het in orde. Heeft ons minstens een uur gekost ? Je moet hier af en toe wel geduld hebben om hier te overleven! (jammer dat de Sint mij dat niet heeft gegeven...) Enfin, de frustraties van de dag er af gewerkt met een lekker etentje (peperroomsteak met frietjes, hoewel ik liever de de 'steak met mashed potatoes' had gehad, maar die maakten ze niet meer omdat het niet zo veel werd gevraagd en het lang duurt om te maken. Ik vroeg me af waarom het dan op de kaart staat, maar heb er verder niet moeilijk over gedaan. Het eten heeft gesmaakt!).

Cooking exam, je moet het eens meegemaakt hebben. De kinderen van alle lagere scholen in de buurt hadden dit examen. Kan u er zich iets bij voorstellen? Neen? Wel. Ieder kind zorgt voor de eigen 'supplies'. Dit zijn potten, borden, hout, lucifers en ingrediënten. Zelfstandig begonnen ze dus allen (klas 3 en 4, 10 jarigen dus) aan hun houtvuurke, int midden van de 'speelplaats'. Grappig om te zien. Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat die dat zouden kunnen, maar... op het einde van de rit, had er geen één gefaald, niet met het aanhouden van het vuur als met de uitwerking van hun gerecht (het was vrije keuze) hoewel 1tje... Iemand wou eens experimenteren denk ik en heeft dan ei en rijst en spaghetti liggen mengen. Dat vond ik nu persoonlijk niet zo'n geslaagde combinatie, maar... verschieten doe ik daar niet van, aangezien we gisteren in onze familie rijst met frieten hebben gegeten ?. 2 durfden het aan om ajou te maken. Dit is een wit goedje dat doet denken aan fufu, maar gemaakt wordt met 'plantins' (lijkt op bananen) en yams (soort patatten), waar hevige arbeid bij aan te pas komt want in een houten kom wordt deze met een grote 'stok' (het is iets mooier dan dat wel ?) onder elkaar gestampt. Meesterkoks, al zeg ik het zelf. Ik was trots op hen!

Heb eergisteren aan één van mijn zussen uitgelegd hoe ze mijn plakband moest gebruiken. Zij kennen de rol, zonder de hoes met de afstripkant ;). Hoe snel dat je er van uit gaat dat men hier alles weet...

Het afstudeerfeestje van één van mijn Sajocah collega's was een succes gebleken. Heel sjiek opgemaakt kwam haar vriendin (die ook in S. werkt en ons zou meepakken in Bamenda) ons oppikken. We voelden ons weer lichtelijk underdressed. Bleek dat het slechts een klein evenement zou zijn, met voornamelijk de dichte familieleden. Behalve Sylviane, de vriendin, waren wij dus blijkbaar de enige niet-familieleden. Dat was wel n beetje raar. Geen probleem hier. Aan de praat geraakt met één van de broers, die graag Nederlands wilde leren en af en toe iets kon opvangen van onze gesprekken (van Jasper en mij, want hij verstond een beetje Duits). Alweer aan een nieuw telefoonnummer geraakt van iemand die ons op een dag misschien wel enkele leuke Kameroense plekjes (zie Limbe, Buea) wil laten zien. Om op de hoogte te geraken van wat allemaal done en not done is in Kameroen, zijn zulke gesprekken ook ideaal. Ons pakje werd, niet in ons bijzijn (dat doet men immers niet hier, ik weet niet waarom), geopend en mee op de tafel met eten (het was een watermeloen, en wa voor ene, hmmmm!) gelegd. Rond een uur of half 5, we moesten al bijna terug door om nog voor zonsondergang thuis te zijn (grappig, net als in de film, Assepoester, alleen stond er op ons geen koets te wachten...), kwamen de 'partycrashers'. Alle klasgenoten die met Claudette waren afgestudeerd, kwamen langs. Voor slechts 5 minuten zijn ze langs geweest (ze gingen immers bij iedereen thuis langs) om Claudette even te 'vereren' met een dansje en gezang (geen bier of muziek voor nodig, dat laatste maakt men zelf, dat zou je bij ons toch echt niet tegenkomen hé...) en dan waren ze weer vertrokken.
Niet zo fijn om te horen dan, deze morgen dan, dat Claudette (die van het feestje) niet aanwezig zou zijn wegens het overlijden van beide ouders van een afstudeergenoot (een vreselijk busaccident, amour mezam - busmaatschappij waar wij ook al mee hebben gereisd, slik - bus die van Bamenda terug naar Yaoundé reed op zondagavond vatte vuur, de meeste mensen hebben niet kunnen ontsnappen wegens automatische ramen/deuren en zijn dus levend verbrand...).

Op verkenning geweest in Bawum, althans dat ontdekte toen we (per ongeluk) in iemand zijn tuin waren beland. We dachten nog in Mambu te zijn, maar Mambu blijkt dus echt een straat groot. De dochter van de vrouw die we tegen het lijf liepen, had me herkend. Juf Paulien hé ;) en de vrouw wilde met ons naar een bar 'so we can share' hoe ze dat hier noemen. Het samen zijn hé. Toch blijft die vraag steeds zeer onverwacht te komen. We waren niet echt voorzien op gaan drinken en wilden eigenlijk gewoon de buurt wat verkennen, dus, ondanks haar aandrang, gezegd dat we het liever op een andere keer zouden doen. Ze leek iet of wat teleurgesteld, maar wilde ons dan wel graag verder rondleiden om scholen te tonen. In toch wel erbarmelijke omstandigheden, hebben we nog 2 scholen gevonden, ééntje bovenop een berg, een school van de overheid. Een andere school die we vonden, had slechts enkele kleine lokaaltjes, waarin enkele bankjes stonden en een schoolbord. Het leek 'leegstaand' en dus niet gebruikt, maar blijkbaar gingen er nog wel redelijk wat kinderen naar school. De vrouw vertelde ons dat het gebouw het vroegere huis van doctor Fussi was (de man die we in onze eerste weken in Kameroen in zijn huis, in traditionele kledij - zie foto's - hebben ontmoet en die ons op een heerlijk buffet heeft getrakteerd, alias de man die ook directeur is van een grote universiteit in Bamenda). De wereld is toch klein hé, zelfs als je in Kameroen bent :).Dat we dan ook overal herkend worden als 'the white people', is ook zoiets treffend. Niet altijd zo tof, al heeft t één groot voordeel. Sociale controle en dus veiligheid. Als ons iets overkomt, zal er wel steeds iemand ons voor 't laatst hebben gezien...

over het werk (frustraties/leukere dingen), t avondje uit en nog enkele vraagjes :-)

Het lijkt alsof we ons telkens moeten verontschuldigen/verantwoorden omdat we ergens niet op dat moment waren. In sajoach, omdat we op de school waren en in de school omdat we in Sajocah waren. Dat we hen telkens weer vertellen dat we op twee plaatsen in de week werken, lijkt niet zoveel uit te maken. Als men mij ziet, vraagt men ook steeds waar mijn 'brother' is (wat hier zoveel betekent als 'je compagnon uit België') en ik denk dat het bij Jasper zowat hetzelfde is.

Lesgeven zorgt wel vaker voor frustraties. Zo kan ik vol goeie moed een klaslokaal binnen stappen (ik keek uit naar de les want ik had ze met een interactief spel aangekleed, dit zouden ze zeker leuk vinden) en gefrustreerd en met een- door mijzelf - in twee gescheurd kruiswoordraadsel (dat ik zelf had gemaakt) terug buiten wandelen. Klas 4, vorige les was ook al een probleem. Ik kreeg ze niet oplettend, van mijn Franse lessen steken ze niet veel op. Daarom dat ik ze zo attractief mogelijk had gemaakt. Voorbereidingen van Frans vergen tijd en geduld, omdat ik verschillende manieren van lesgeven (een keer iemand naar voren halen, heel de klas laten antwoorden, iemand belonen, ze zelf iets laten schrijven etc.) probeer te gebruiken, zodat het zeker boeiend blijft. Met zo'n leeg gevoel de klas terug buiten wandelen, is dus echt wel niet tof. Dat de juf, die op dat moment in de klas staat (ik sta nooit alleen, de juf van de klas is er ook steeds bij), elke zin die ik zeg letterlijk vertaalt (nog vaak met dezelfde Engelse woorden) doet er ook geen goed aan. Integendeel, da's mega irritant! ? man... Gelukkig dat tekenles aan klas 6, wat ik op dinsdag geef, dat alles weer goed maakt. Dit is eigenlijk toch wel mijn favoriete klas geworden (ook voor Frans werken ze redelijk goed mee)

De party van voorbije weekend was wel de moeite geweest. Met de papa, die ondertussen al in een ander café was beland, terug naar huis gegaan, in een taxi (voor 500 meter of zo). Ik was verbaasd. We waren met een groep van 6 en nog gingen we met een taxi. 'robbers' zei vader, die zelf een boom van een kerel is. Ook al 2 keer is er in het gezin (nog voor dat wij hier op 4 november gearriveerd waren) ingebroken geweest. Misschien is het dan niet slecht om iet of wat bezorgd te zijn. Deuren worden 's nachts al snel in het slot gedaan en met een wachtwoord mag je dan binnen. Haha, ok, dat laatste is gelogen ;)

De Canadese studenten die voor 6 weken in Sajocah zouden verblijven, gaan ons volgende week alweer verlaten. Ze hebben beloofd wat werk voor ons achter te laten, wat altijd handig is, want een tijdinvulling vinden is niet zo gemakkelijk in Sajocah. Ik heb wel wat te doen voor de therapiesessies met de kleine kinderen met een mentale beperking of iets anders (ja, sommigen zijn niet eens gediagnosticeerd, kinderen met een autismespectrumstoornis kunnen er ook tussen zitten...) en hun ouders. Tips geven, gepaste relaxatiemuziek, zorgen voor betere communicatiemiddelen (voor ouders die hun kind niet begrijpen of omgekeerd), informatie verschaffen over verscheidene vormen van problemen (voorlopig over stimuleren van de zintuigen, over het hebben van ASS en/of een mentale handicap)

Ik heb mijn eerste kaartje ontvangen! Met dank aan Evelien (dikke merci nichtje, heel mooi en leuk kaartje om te lezen!). Het heeft er ongeveer 20 dagen over gedaan, dus als je wil uitrekenen wanneer je het moet versturen om met kerst aan te komen... Tis ni lang meer denk ik :p

De spelletjesnamiddag met de ouders op woensdag was een succes, ze wilden MEER :) Mss heb ik hier mijn lot gevonden...

Gisteren zijn we naar een feestelijk en toch ook wel officieel soort ‘schoolfeest' geweest. Het ‘feest' hebben we gemist en dus ook de ‘award' uitreiking, waarbij Petra, één van mijn zussen een award heeft gekregen (best student leader) en ze zelfs door de Kameroense tv is geïnterviewd. Dat vond ik wel balen, ik had er willen bijzijn! Ik was toch wel erg trots op mijn zus ^^ Een soort majorette optreden met hoepels, ook gemist... Wel, hebben we de 'vrijwillige' (als je het niet doet, nja.. dat staat niet mooi. Als je geld hebt, wordt dit van je verwacht) donaties meegemaakt en moesten we van de mama zelf ook ons deel bijleggen. Dit geld werd in een enveloppe gestoken en ging naar de school (the secundary government school van Petra, Bee en Alex). Openlijk werd één voor één afgeroepen wie wat had betaald (wat best wel genant is, wat als je nu niet veel hebt gegeven? En...het doet mij ook wat denken aan een prestigewedstrijd. Je naam wordt gezegd en het bedrag, tijd om je rijkdom te showen?). De bijdrage van Jasper en ik werden op luid gejuich ontvangen, toen de studenten 'friends of Belgium' hoorden, ook al was het niet zo heel veel dat we hadden gegeven... Daarna werden de ouders zowat rond getourd en belandden we in een klaslokaal. Voor de ouders waren er hapjes, de kinderen van de school, moesten werken... (stoelen terugdragen, en achteraf alle rommel, die wij dus hadden gemaakt met eten/drinken, terug opruimen. Ocharme :(). De hapjes trouwens: je mocht een zakje nemen en daar zaten dan nootjes in, een stuk kip of een soort smoutebol met een ei in van binnen (wat een verrassing! Toch wel een beetje teleurgesteld aangezien ik me wel had verheugd op 'pofpof', iets lekker, dat smaakt zoals smoutebol), enkele driehoekig gesneden boterhammen (met een soort garnaalsalade, zeldzaam? Alleszins, het smaakte! ) en uiteraard, weer een fles van 65 cl, Fanta. Heb die gedeeld met Jasper en nog was dat te veel pff..

Vraagje: 1 l verf (zo die grote bussen die men in de scholen altijd gebruikt?), iemand een idee hoeveel dat kan kosten? Father Renato kan er voor mij aan geraken, maar hij wilde even weten hoeveel het was, dat hij de man (die het waarschijnlijk gaat kopen in Douala) een juist bedrag kan geven! Hoera, de verf is gevonden! ? Ideeën voor mijn tekenles voor met verf, ook altijd welkom dus nu ;)

Een ander vraagje: iemand had mij gebeld? Om vreemde reden staat deze oproep niet meer in mijn gsm, maar het was een +32 nummer en dus iemand van België. Ik geloof dat die persoon mij eergisteren heeft gebeld. Het was een nummer met veel 8'en in en kon hem niet terug vinden in mijn gsm...

Jaja, ik krijg toch wel n kleurke moetek zeggen :)

Nog enkele leuke anekdotes

Gekrijs van baby's is nog iets waar ik niet aan gewend geraak. 3 kleine kinderen in huis (er was hier een vrouw op bezoek met haar kindje, een echte krijsbaby) is met momenten wel om zot van te worden. Had ik maar deftige oordopjes (want ik heb er van Jasper wel gekregen, maar daarmee is nog niet al het storend geluid uitgeband)

Hoe Kerst hier wordt gevierd, is blijkbaar anders dan hoe het in het Franstalige deel van Kameroen wordt gevierd. Daar heb je de boom en de pakjes, hier niet. Ik neem aan dat het daarom geen saaie bedoening hoeft te zijn, er zal worden gedanst, misschien weer een optocht, geen idee. Ik hoop dat ik word verrast :).

Door een 'collega' van het werk (Sajocah) uitgenodigd op haar afstudeerceremonie (afstuderen? :)) volgend weekend, joepie! De trip met father Renato is jammer genoeg niet doorgegaan gisteren (wegens problemen aan de jeep), maar het belooft een spannende toch te worden, want met de brommer konden we niet gaan wegens 'te gevaarlijk'. Pidgin English is volgens father Renato 'bush English' ('bush' is een term die hij graag in de mond neemt, ik moet altijd lachen als hij zo'n uitspraken doet als 'that's bush money, no real money' om aan te duiden dat het over gekreukte geldbriefjes gaat, 'you're talking bush language, I don't understand you.' Haha)

Baby's worden gedeeld, eten wordt gedeeld, het is allemaal de normaalste zaak van de wereld hier. Eigenlijk mogen we er dus niet van verschieten dat gerief van ons ongevraagd wordt gedeeld ?. Meer dan eens zijn we zo plots iets kwijt. Zo zijn mijn wasco's op een dag op mysterieuze wijze in een andere woonst terecht gekomen (één van mijn ‘zussen' studeert verder weg en woont dan ook voor t grootste deel van de tijd ergens anders. In december komt ze terug).

Iedere zondag is het 'mis'tijd. Je kan kiezen voor de 'mass' om 6u in de ochtend of die van 9u. Als je niet gaat, wil dat zeggen dat je een goede reden hebt. Voor de mis maakt iedereen zich keurig op. Enkel op zaterdag wordt er gestrijkt. Je misoutfit moet immers piekfijn in orde zijn. Soms lijkt het alsof we naar een feest gaan, aan de jurken van de vrouwen te zien. Ik doe mijn best om hen te evenaren en heb al spijt dat ik mijn oorbellen heb thuis gelaten... De godsdienstige activiteiten zijn hier erg belangrijk. ik voel mij snel slecht als iemand mij vraagt 'are you catholic?' omdat ik iets 'verkeerd' deed (zoals het kruis maken met het linkse in plaats van het rechtse hand), maar ja, het is nu niet dat ik dit allemaal zo gewoon ben. Mensen zijn het ook niet zo gewoon hier, dat je niet zo met 'je geloof' bezig bent en kunnen niet snappen dat je het op een andere manier 'belijdt'. Het is zo bijvoorbeeld toch niet dat je geen waardige christene kan zjn als je niet wekelijks naar de mis gaat? Ieder zo op zijn manier, vind ik zo :). Nu, ik heb nog geen schanden verricht of zo, denk ik toch. En... Gelukkig kan ik het Engelse gebedje dat we voor het eten steeds doen al. Dat scheelt :)

Of we nu nog als gasten of als leden van de familie worden aanzien, is me niet altijd duidelijk. Als iemand van de familie begint te eten, zonder te bidden, volgen wij slaafs het voorbeeld en worden we vervolgens op de vingers getikt dat we niet bidden. Als ik in de ochtend de afwas doe, wordt dit al snel van me over genomen. Of dit dan is omdat ze vinden dat ik het niet goed doe, het niet snel genoeg gaat of dat ik niet mag omdat ik te gast ben. Echt duidelijk zijn ze daar niet over, maar om water te gaan halen, worden we wel geregeld meegevraagd, hoewel we zelfs daar nog wat in worden afgeremd 'je bent in de ochtend al geweest, je moet nu niet meer gaan, dat is te veel.' Alsof we het niet gewoon zijn om mee te helpen thuis of onze armen spierloos zijn of zo... Soms krijg ik de indruk dat men het beeld heeft dat ‘alles' geautomatiseerd is in België. 'Hebben jullie daar een machien voor, om puree te maken?' Vroeg de moeder ons gisteren... In schril contrast daar tegenover staan dan weer opmerkingen zoals deze 'Hebben jullie daar bij jullie ook zo'n keuken zoals deze' verwijzend naar het stenen kotteke buiten waar iedere dag wordt in gekookt.

Dingen plannen blijft moeilijk. Iedere dag is weer alles anders. Om één of andere bizarre reden was gisteren de internetcontainer weer gesloten, hoewel de elektriciteit het al wel weer deed. Dat de elektriciteit het een hele dag niet doet, daar kijkt ook niemand meer van op. Wanneer we gaan eten blijft ook iedere dag een vraagteken. Mensen hier eten immers wanneer ze zin hebben of honger hebben. Als je op bezoek gaat bij iemand rond 5u zou het ook kunnen dat je eten voorgeschoteld krijgt. Je komt nooit echt ongelegen (de vrouw die hier langer dan een week met haar kind is geweest - verre familie van de mama, maar eigenlijk wist niemand hier haar naam - is daar een mooi voorbeeld van. Jasper en ik vragen ons nu nog steeds af wat die hier deed...) en men is er altijd op voorzien ;). Een taxi nemen is ook niet altijd weten waar je uitkomt, ZELFS als je het gevraagd hebt. Zo hadden we dus eens voor dat de taxichauffeur zei naar Bafut te rijden en toen we het in de taxi nog eens vroegen het ineens niet meer goed wist 'I'll try' Dat is nu toch ook geen antwoord dat je verwacht van een taxichauffeur, of wel? Gelukkig hebben we geleerd assertief te zijn, op te komen voor onszelf en geëist dat hij ons naar ginder zou brengen of we er anders uit wilden... Hij heeft braafjes geluisterd :)

Thea en Sarah uit Djottin zijn momenteel op bezoek! Doet echt deugd om elkaar terug te zien, verhalen uit te wisselen en... samen op restaurant te gaan! Want er is er één bijna jarig ;) en dat konden we toch niet zomaar voorbij laten gaan (in Kameroen worden verjaardagen niet echt gevierd en soms, helaas, al wel eens vergeten, maar we houden graag de Belgische traditie in stand dus doen we het op onze manier! Nah! :p). Het plan was onze 'westerse batterijen' terug op te laden, maar toen we dan doorhadden dat de spaghetti bolognaise zonder gehakt was, er geen cola, cheeseburger, of kip met champignonnen meer was, het dan toch maar gehouden op klassieke Kameroense specialiteiten! Jasper en ik hebben kunnen smullen (ja, want de papaya, watermeloen, kip, zelfs de spaghetti met ei - werkelijk alles eten ze hier in de vreemdste combinaties - heeft me toch kunnen smaken! En stokbrood, geroosterd, hmmm...). De barvrouw reageerde nogal verbaasd dat Jasper en ik wachtten op Thea en Sarah die naar de wc waren om te beginnen aanschuiven 'het is buffet, je kan gewoon gaan.' Wij konden haar wel begrijpen, het is in deze cultuur normaal dat je gewoon eet wanneer je zin hebt zonder te wachten op de rest. Om het feit dat de vrouw kwam vragen of we wel zeker waren dat we gerechten met frieten wilden bestellen omdat de kok net een vorige portie had gebakken en nu dus nu opnieuw moest beginnen met patatten schillen, moesten we toch wel even lachen. Stel u dat nu eens voor, in België, dat de barvrouw u dat komt vragen... :) De rekening kwam er ook heel snel, vlak nadat onze borden afgeruimd zonder dat we er achter hadden moeten vragen :). Vanavond hopelijk eens uitgaan (ergens in Bafut is er een soort danscafé of zo) en vanavond slaap ik dan eens niet alleen :)

Voor nog meer leuke weetjes kan je altijd eens surfen naar de blogs van Jasper, mijn compagnon. Hij schrijft ook zeer smakelijk gedetailleerd :). www.jasperinkameroen.reismee.nl

En nog één dingske: Ik wil die Lien ook niet te hard belasten dus als je qua gewicht en plek kan beperken, doet dat dan, want... Het is de vriendin van Jasper hé, zij komt zelf voor 3 weken, wil misschien voor hem ook nog dingen meenemen enzo... maar heel lief voor diegenen die iets willen meegeven, ik zal nog eens goed nadenken over praktische dingen maar de grootste noden zijn tekenmateriaal en helaas is dat allemaal groot en zwaar om mee te nemen :s. Verf in grote bussen vind je hier nergens (vader Renato is voor ons zelfs al in de hoofdstad gaan vinden en noppes...) en voor 1 doosje met kleine potjes betaal je dan 5 eur. Ja... Als ik verf vind, laat ik het weten en dan zijn spatramen en slechte tandenborstels wel welkom! Maar ik zal nog eens goed nadenken wat ik nog kan gebruiken. Informatieve boeken over autisme (ik heb net pas ontdekt dat er ook gewoon kinderen met andere problemen hier terecht kunnen voor therapie - dit om de zintuigen te stimuleren en zo de ontwikkeling te bevorderen - vooral de allerkleinsten, babytjes dus), inclusie, ja... ik heb zo'n dingen allemaal thuis liggen, maar ik weet niet goed of dat dan niet te veel gesleur wordt... Ook al ga ik waarschijnlijk de helft van 1 valies hier laten... :)

Zo tof dat sommigen zo goed mijn blog opvolgen en ik zo snel antwoorden kan lezen! Doet me deugd.

Mama, eva, Jeannine, allen bedankt voor de bezorgdheid, de leuke nieuwtjes over thuis. Ik mis jullie allen zeer hard en ik doe de groetjes aan Jasper (nog dik half uur internetten - internetcafé in Bamenda, again :)). En jullie hoeven echt niet zo ongerust te zijn, iedereen drinkt hier bronwater en ik ben nog steeds niet ziek, dus het is wel oké. Ik kan ook niet vermijden dat ik af en toe puur van de bron drink, want... ik drink al amper en als ik dan nog moet wachten tot water gekookt is en weer afgekoeld... Als ik op bezoek ga bij mensen is het ook nooit flessenwater. Bovendien, flessenwater is echt een dure kost :( maar ik heb echt waar een lichaam dat daar tegen kan, so don't worry.

Ps: mama, die taart daar hou ik u aan hé! Alhoewel ik niet echt denk dat die tegen dat ik terug ben nog goed gaat zijn... :) Trouwens mama, jij schilderen, haha :). Luister dan maar eerst goed naar ons papa zijn advies voor dat je er aan begint... Nu je toch bezig bent, je mag mijn kamer gerust ook altijd bekladden (Ik hou van rood, oranje, oker, zo lang het maar fleurig is!)... als je zin hebt om eerst al mijn behang er af te doen en mijn kast uit elkaar te halen etc. ^^

Pss: nieuwe foto's op facebook!

x

Al n dikke 3 weken in Kameroen

22 november
(foto's op facebook ;))

Eetactiviteiten: Desondanks dat er in ieder gezin precies dagelijks ‘fufu' wordt genuttigd, in ons gezin wordt er toch geregeld gevarieerd. De maaltijden zien er alleen lichtelijk anders uit dan bij ons (banaan wordt als 'groente' bij je eten gegeten, patatten kunnen een hoofdgerecht zijn, soep eten we niet maar wel 'soup', wat wij 'saus' noemen, dit op verschillende wijzen bereid met vaak dezelfde ingrediënten en dessert is er af en toe, een stukje fruit). Gisteren een krekel gegeten, ene uit den hof dus ik heb hem echt springend in de pan gegooid. It taste good! (foto's komen normaal nog! :)) En 'palmnuts', rode noot en oker vanbinnen (vezeltjes), smaakt beetje naar bladerdeeg, knapperig als het gebakken is. Lekker :) Bij de kookles van Mirabelle cake en verse fruitsla mogen eten. Het had tof geweest moest heel de klas hebben mogen eten, maar zij waren gestraft en kregen niets. Wij, de bezoekers, kregen een gedekte tafel. Heel genant. We gaven hier uitdrukking aan en het antwoord dat we kregen was 'Het is onze cultuur om onze gasten zo te ontvangen.' Toch spraken de blikken van de klasgenoten boekdelen en toen de juf in een kamer verdween, begonnen we stiekem onze cake, zoals het lichaam van Christus, in stukken te breken en uit te delen. Veel beter ;). De kookles zelf was ook weer een ervaring. Een kopje gebruiken om boter mee af te meten??? :) Ze hadden redelijk wat materiaal, maar probeerden volgens ons aan te tonen hoe je met weinig materiaal recepten kan maken (want niet ieder gezin heeft thuis een weegschaal). Ik heb mijn kookkunsten ook even boven gehaald (ja moeder, wees maar verrast :)) en eiwit opgeklopt. Dat hadden de studenten precies nog niet gedaan :).

Bezienswaardigheden/ervaringen: Bamenda bezoeken we af en toe, al is het maar om eens een goede internetverbinding te hebben, eens rond te kijken voor wat leuke spulletjes of survivalstuff. Normaal gezien stond Njinikom op het menu voor morgen (er is daar n heel groot ziekenhuis, daar vinden de operaties voor de kinderen van Sajocah plaats), maar die plannen zijn gewijzigd. Douala hebben we dus al gezien, want daar zijn we met het vliegtuig geland en daar was ook het guesthouse. Shisong en Djottin hopen we op een dag ook te verkennen (daar zitten onze klasgenootjes) en Yaoundé, Kribi en Limbe ook hopelijk nog. Mankannikong hebben we ook al gezien, het is ook in Bafut en dat is nog een school waar Jasper les geeft. Van bij ons is het zo'n 20min rijden achterop een brommertje, aan 10 per uur of zo, want je moest eens zien hoe die weg er bij ligt. Wij Belgen zouden het nog niet eens aandurven om zo te klimmen/af te dalen - rotsen, extreme diepe putten - Gelukkig hebben de brommers degelijke schokdempers^^). We hebben eergisteren ook uitgebreid'the fiest of Christ the king' gevierd, met een hele processie door het dorp en vorige week ook de secundaire school, op de berg bezocht. Prachtig uitzicht daar, over precies heel Kameroen. Een culturele uitstap, wat wij onder cultureel verstaan (standbeelden, musea) hebben we hier nog niet gezien. Het is ook niet echt daarvoor dat je naar Kameroen moet komen denk ik. Je zou het eerder voor de gastvrijheid van de mensen, de mooie natuur en het klimaat moeten doen (even reclame maken voor geïnteresseerde toeristen ;))

Elektriciteitsproblemen vallen steeds vaker voor. Gisteren de hele dag en eergisterenavond in het donker gezeten. In huis valt niet veel licht binnen. Ramen kunnen we niet openzetten dus tis vaak in den donkere te doen :). In het internetkot van 't zelfde. Ook telkens weer opnieuw problemen om internet te maken. Vandaag, 22 november, weer niet gelukt om op internet te geraken. Ik word er wel lastig in...

Twee voldoeninggevende dagen achter de rug. Les gegeven en dus het gevoel gehad eindelijk eens echt van nut te zijn. Frans lessen (iedere klas van de lagere school, telkens een half uurtje) heel de maandag lang. Dat ging oké (op klas 3 en 4 die ik precies niet echt iets heb kunnen bijbrengen en nursery (kleuters) waarbij ik na 5 minuten (hen moest ik 15min Frans geven) al uitgepraat was. Jah, het is nu ni echt dat die je veel respons geven of je die iets kan laten schrijven of zo... Bij computer bij gestaan, 7 computers voor 60 kinderen. Ni te doen dus. De dingen die ze aanleren (gerepeteerd en in koor achtereenvolgens alle stappen te laten herhalen 'go to start. Click on alle programms, select microsoft word.', één van de eerste lessen verwachten dat ze hun vingers meteen goed kunnen zetten om blind te typen omdat ze dan correct een tekst kunnen leren typen - wat volgens mij ook gaat als je hen met 2 vingers laat typen...) lijken me ook niet zo zinvol, maar wijzigingen aanbieden is nog niet meteen aan de orde. Jasper en ik proberen vooral de focus te leggen op het geven van positieve stimulansen, hen aan te moedigen, complimenten geven etc., iets wat ze zeker ook kunnen gebruiken. De tekenlessen van vandaag werden zeer warm onthaald, zowel door de leerkrachten (op 't einde van de les was één van de leerkrachten zelf aan het oefenen om de oefening te maken, ze wou het echt leren, grappig) als de leerlingen (ik kwam enkelen kinderen van het zesde leerjaar tegen op straat, van het zesde 'Nice drawing teacher' zeiden ze. * glunder *). Blij dat ze er van genoten. Had meteen wel spijt toen ik zei 'Als je wil kan je thuis ook eens proberen, de letters te oefenen zodat je je naam kan maken.', want de juf van de klas maakte er meteen een verplichte taak van (die ik misschien zelfs nog zou moeten verbeteren? ). Ze houden hier nogal van drill :). Men vroeg mij 'the drill' aan te houden in de volgende les...
Heb ondertussen ook een ontwerpje gemaakt, voor de kerstkaartjes die van Sajocah uitgaan naar andere voorzieningen/personen. Het voorstel werd hartelijk ontvangen door de hoofdzuster, zuster Judith!

Heb in Sajocah zowat een taakinvulling gevonden voor op woensdag en donderdag, gesprekken met ouders (ondersteunend op emotioneel vlak of eerder adviserend of helpend.. wat ze maar willen), activiteiten met de blinde kinderen die veel vrije tijd hebben, in de fysiotherapie spelletjes of schoolse oefeningen doen met kinderen die 30min gewoon moeten zitten in een bepaalde houding moeten zitten.

Nu donderdag met 'father Renato', één van de pastoors hier, blank, en zowel jong van geest als van lichaam (geweldig sympathieke en grappige man eigenlijk) naar de twee andere scholen met zijne jeep (we zijn met hem al 2 scholen gaan bezoeken. De 'fathers' van Mambu zijn zo wat baas over 4 scholen in Bafut. Ik werk in de lagere school in Mambu)

In het weekend hebben we bezoek, de twee meisjes van Djottin. Hoera!

De manier van communiceren leidt af en toe tot misverstanden. Als de moeder bijvoorbeeld zegt 'Mijn bord is leeg.' Bedoelt ze 'Geef me meer.', maar wanneer ik op een dag zei 'Dat vuil gaat echt niet goed uit mijn kleren.' zei ze 'ik kom je meteen helpen.' Zonder dat dit eigenlijk een vraag was van mij uit... Hetzelfde probleem stelde zich met de taak van de tekenles denk ik. Als ik net bij iemand op bezoek ben geweest en ik daar gegeten heb (je komt precies nooit ongelegen en je eet, sowieso, mee) en dan thuis kom en ik terug moet eten, zeg ik dat ik al gegeten heb en een beetje zal proeven. Toch lijken ze jammer genoeg steeds teleurgesteld dat we dan weinig eten. Ze denken dan dat je hun eten niet lekker vindt... Mensen zijn het hier gewoon om grote porties te eten. Hier ben ik een kleine eter (lacht). In de ochtend vraagt men steevast 'how did you sleep?' Als iemand die je op straat tegenkomt het je vraagt (ja heel gek, men vraagt je dat hier :)), is het meer een beleefdheidsvraag. Als iemand uit het gezin het je vraagt, kan je ook eerlijk antwoorden. Men is hier eigenlijk wel heel beleefd. Iedereen groet je op straat, ook de kinderen met 'good morning' 'good afternoon' of 'good evening' (soms is het wel moeilijk om te weten wanneer je nu wat moet zeggen...)

De taal, ja, welke moet ik nu leren? Door Pidgin te leren, zou mijn Engels achteruit gaan (als dat nog mogelijk is, het is er alvast niet op vooruit gegaan met naar hier te komen), Bafut is anders wel een grappige taal 'A bella?' betekent 'how are you?' 'a Bonno' is 'I'm fine.' 'Asha' zegt men hier ook heel vaak. 'thank you for the work you've done.' betekent het, maar in andere situaties heb ik het nog al gehoord, als manier van begroeten kan het blijkbaar ook. 'antie' zeg je tegen iemand waarvoor je respect hebt, een familielid vaak. In Sajocah spreekt men.. iedereen komt van overal, dus.. alles :)

Op mijn lijn letten, zit er jammer genoeg niet echt in. Het eten dat we krijgen is bijna altijd vet. Niet vaak vlees, maar geregeld eieren. Ik probeer 's middags zelf brood te kopen, dat ik dan tenminste 's middags niet warm hoef te eten (ze eten hier 's ochtends restjes van de vorige dag, 's middags opnieuw warm en 's avonds ook.), maar choco en confituur zijn zowat de enige dingen waar je geen koelkast voor nodig hebt (want die hebben we namelijk niet) om te bewaren, dus dat eten we dan. Tot slot heb ik mij voorgenomen om de twee dagen mijn setup-reeksjes in bed te doen. Het is niet veel, maar toch al iets (en nu ik het hier heb neergepend, kan ik er al zeker niet meer onderuit ;))!
Qua huishoudelijke/verzorgende taken (voor de familie altijd interessant om weten), heb ik al verschillende liters water (op mijn hoofd!) van de bron gaan halen tot thuis, mijn kleren zelf gewassen, mijzelf met een emmer water gewassen, ben ik al buiten en binnen naar de wc geweest, mijn kamer gekuist, mee gekookt, op tijd en stond mijn lariammeke gepakt, de kleinste jongen in huis nen thermometer onder dn arm gestoken...

Dagen beginnen voor mij vroeg. Mijn biologische klok is van 9u, half 10 opstaan in de ochtend, vervroegd naar 6u (jammer genoeg vaak door het teveel van 'leven' in huis al zo vroeg in de ochtend) en gaan slapen van 11u naar half 9-9uur in de avond... Jaja, jullie hebben het goed gezien, ik heb 'de luxe' van een tweepersoonsbed, maar zonder deftige matras en die zwarte jongen op de foto om mijn bed mee te delen (haha, mopje mama), heb je der ook niet veel aan hé :)

Al lang geen muizen meer gezien, (gestorven door het gif dat onze papa hier heeft bevoorraad ;)jaja, hij neemt zijn vaderlijke verantwoordelijkheid over ons zéér serieus op). Kakkerlakken plakken wel iedere avond weer tegen mijn muur (en in de ochtend liggen die dan met hun pootjes omhoog op mijn kamer - vraag me niet hoe dat gebeurt - en sterven ze door uitdroging of van hongersnood...). Ik kijk er al niet meer zo van op.

Dingen die vanzelfsprekend zijn voor ons, zijn het voor hen niet altijd. Zo kwam iemand mij vragen wat mijn plakband voor iets was . Ze kenden het enkel in pure vorm, de rol, niet als het in zo'n doosje zit waarmee je het handig kan afstrippen. Een slijper kennen ze ook niet, ze gebruiken een soort scherp plaatje, keerborstel ook niet, ze gebruiken samengebonden verdroogde takken. Zo weinig materialen (wel een strijkmachien ^^ dat enkel dienst doet om een schooluniform of een zondagse outfit voor de mis te strijken). Ik was dan ook zeer verrast toen pa des huizes thuiskwam met een aftrekker en een wc-borstel :). Maar vaak is het wel improviseren, zowel thuis in het dagelijkse functioneren, als op stage, met beperkt materiaal...

Ik ben toch al wat aan het aanpassen. Ik verdraag al gekookt water van de waterbron (kost me niets in tegenstelling tot het flessenwater van de winkel), misschien zelfs ook puur (want dat heb ik ook al per ongeluk gedronken. Alle afwas wordt toch ook met dat water gedaan en aangezien er niet echt wordt afgedroogd, krijg ik daar wellicht ook mijn dagelijkse portie van binnen...). Het andere uur van opstaan en het wennen aan minder comfort (toegegeven, het kon echt nog wel erger zo dus..). Het laat eten (7u, soms later, dus net voor slapengaan vaak eigenlijk....) is iets waar ik minder aan kan wennen. Ik heb wel af en toe last van mijn maag, maar ben toch nog nooit serieus ziek geweest. Muggen weten we veel te goed te vinden en het klimaat blijft... HOT en tegenwoordig ook nogal dusty. Schoenen terug mooi zwart krijgen lukt niet (ja mama, ik had schoensmeer moeten meenemen...). Dit zal mama waarschijnlijk verbazen, maar met mijn handen eten lukt mij nog niet echt. Men geeft mij en Jasper trouwens steevast bestek en dat gebruik ik dan ook. Moesten het nu frieten zijn... Maar pap met mijn vingers in een saus doppen... Niets voor mij ? verkopers en taxichauffeurs proberen ons wel vaker geld af te troggelen, omdat we blank zijn, en dat blijft wel lastig, maar ik ben er niet paranoïde in, er zijn echt wel mensen die je wel kan vertrouwen. Ook het door kinderen constant achterna geroepen worden als 'white man!' begint zo wat te vermoeien, maar dan roep ik gewoon terug 'black man!' en dan moeten ze eens lachen. Hun kleur heb ik wel nog niet overgenomen. Ik bekijk mijn huidskleur iedere dag en voel mij nog steeds een platte kaasje... En als ik dan een streepje bruin zie, vraag ik mij af of het niet gewoon vuil is:). De ongeplande uitstapjes (hier en huis is het ook iedere dag de zoete inval, ik weet vaak niet eens wie er op bezoek is) waar ik zelf ook aan deelneem door mijn zussen die mij meenemen op bezoek, leveren mij nieuwe vrienden op. Dan is er nog het 'alles op zijn tijd tempo' (niets moet, alles mag. Geen vaste tijdstippen om te eten, in de ochtend staat men vroeg op om te kuisen en te koken, water te halen om dan niet veel meer te doen in de namiddag/avond). Dat we zo vaak voor school bezig zijn is waarschijnlijk iets dat de familie niet zo van ons begrijpt, maar ja... er zijn nu eenmaal verwachtingen van school uit, we zijn hier niet op vakantie. :) En voor de nieuwsgierigen onder jullie, nog geen huwelijksaanzoekjes gekregen.

Wijziging in uur thuiskomst, voor de geïnteresseerden: Ik kom nu 30 april terug om 05.15u (vlucht was geannuleerd, maar we hebben een nieuwe gekregen, met Brussels Airlines, een rechtstreekse vlucht dus)!

Een ander detail: Apparently mogen er (Kerst)cadeautjes voor zowel Jasper als mij worden meegegeven met Lien, een vriendin van Jasper die hem op 17 december komt bezoeken. Haar adres: Mussenstraat 67, 3000 Leuven. Haar e-mailadres: lien.bex@gmail.com

And last but not least, een gelukkige verjaardag Maxim! Die kussen heb je nog van me tegemoet. En ja hoor, tuurlijk denk ik aan je ^^ Hoe vlotten de optredens? Nog veel op 't programma?

bye!

x

Een weekje later...

Hey iedereen,

mijn excuses dat het zo lang geduurd heeft, maar heb hier wat problemen om op internet te geraken. 1, de verbinding is héééél slecht (enkele dagen geleden een uur gedaan over het lezen van 1 mail. Verschrikkelijk!) Ook bellen verloopt moeizaam..., 2, Voor internet moet ik nen draad inpluggen in een container op mijn stageplaats en daar zit gewoonlijk nogal wa volk dus... niet altijd plek. En 3, uiteraard heb ik nog zoveel te ontdekken hier, mijn nieuwe 'familie', de natuur, de stageplaats, de scholen and so on!Dus sorry voor het lange wachten, maar dan krijgen jullie nu van mij een extra lang blogbericht (hetzij nog steeds een samenvatting van de week want mijn dagboek overtypen zie ik nu echt niet zitten...)

Dus! Wat heb ik al gezien, gedaan, beleefd. Ik heb al heel erg vriendelijke mensen ontmoet. Om te beginnen groet je praktisch iedereen die je op straat tegenkomt met good morning, good afternoon of good evening. Hangt er dan nog vanaf of daar een 'how are you' achter komt of niet. Grappig, want soms krijg je dan 'thank you' terug in plaats van 'good morning'. Pidgin style zeker...

Mijn Kameroenees gezin is one big family! Veel kinderen en het reilen en zeilen gebeurt daar door heel de familie, een beetje zoals je het je voorstelt. Iedereen zorgt voor elkaar, alles betreft iedereen, ook het zorgen voor de allerkleinste ukkies, wat dan kinderen zijn van de kinderen :) (1 jarig meisje, 2,5 jarig jongetje, CUTE!). We zijn denk ik, met zes kinderen, want buren enzo vallen binnen, ik weet niet altijd wie er voor me staat. De eerste dag heb ik zo in het huis een jongen ontmoet en die daarna nooit meer gezien dus... Laten we het op 6 kinderen houden (de jongste is 10) en 2 kleinkinderen. De moeder van het gezin is heel vriendelijk en doet haar best om tegemoet te komen aan onze voorkeuren, waarden en normen. Zo zet ze, borden en bestek op tafel, er wordt dus gedekt voor Jasper en mij en de rest eet dan apart, of aan het salontafeltje, of ja, met de handen :). Naast de dagelijkse kost fufu maakt ze voor mij en Jasper meestal ook nog iets anders, zoals rijst met vis, spaghetti (gene bolognaise wel :)) en koopt ze brood.

Het eten is wel aanpassen. Ik ben niet zo fan van fufu, maar dat is iets dat niet zo duur is en dat verschijnt dus wel vaak op tafel. Ik mis zoete dingen (veel zout en vet), zoals yoghurt (!), fruit (maar dat kan ik hier in het dorp wel kopen), typische Belgische gerechten, groenten! en beleg voor op de boterham. Brood wordt gedopt in 'pap' (geen pudding jammer genoeg) of droog gegeten en 's middags en 's avonds eet men ook iets warm. Vermageren zal ik dus al niet doen...

Nu zijn julie allen wel benieuwd van hoe ik het hier gesteld heb :). Als het lukt, zet ik sewwes enkele foto's online, maar het huisje ligt idyllisch gelegen, echt midden in de natuur! Palmbomen en bananenbomen, it's 'awesome' Geiten en kippen lopen vrij rond. Het huis is vrij basic, maar niet van stro of zo. Jammer genoeg is de wc buiten, een gat in de grond ter grootte van een la vache qui rit doosje. Goe mikken dus :D.

Mijn kamer is wel oké, en ook ondertussen aangekleed met foto's! Ik heb enkele schappen en een muskietennet hing er al. Het is duidelijk dat de meest goeie kamers aan ons zijn gegeven, want het lijkt er op dat er in de andere kamers bedden moeten worden gedeeld en er ook geen echt 'dak' is. Sjans heb ik dat dus wel, want je hoort nogal is wat beestjes kruipen. Gisteren echt niet kunnen slapen wegens het zien van een muis (ja mama, een muis!), kakkerlakken. Brr...'s Avonds doe je beter direct je ogen toe want... You don't wanna know what's out there.... Zo heb ik mezelf verboden om 's nachts nog buiten te gaan plassen, want uit de muurgaten van het wc kotje komen dan van die gigantische spinnen (geen tarantulla's maar kom, spinnen met een lijf van 3 cm fzo, die met tientallen tegelijk verschijnen, is toch ook wel al iets om voor te gillen, nee??). Voor de familie is dat dagelijkse kost, dus ze amuseren zich kostelijk op zo'n momenten dat we wegduiken. Wassen is met een emmer, een wc werd net geïnstalleerd door de vader des huizes, himself, in de 'badkamer', die er al was binnen. Grappige man ook!

Ik ben van plan zo veel mogelijk van Kameroen te bekijken. Door het hoofd van het wakka centrum (een centrum als Sajocah, een revalidatiecentrum, maar één dat nog in opbouw is) uitgenodigd in Bamenda. Van niets hoefden we ons iets aan te trekken, we werden uitgenodigd voor een lunch bij een belangrijke meneer, hebben daar zaaaalig gegeten (ananas, kokosnoot, rijs, irish potatoes, bonen), hoewel dit klinkt als dagelijkse kost. Voor ons was het 'heaven', want eens iets anders eten, waren we echt niet meer gewoon :). Eigenlijk was dat een redelijk belangrijke lunch, er werd vanalles besproken met Nederlanders die er ook waren rond projecten. De helft van de genodigden was blank, de andere helft zwart; Van interculturaliteit gesproken! :) De moeder des huizes had haar best gedaan, voor +- 25 man koken is geen makkie... Van de ene taxi in de andere, met te veel in een taxi, niet wetend naar waar we gingen.. Alles verliep heel smooth en opeens waren we dan in een bar (in Bali, iets voorbij Bamenda blijkbaar), met de Nederlanders. Ik vroeg een 'a coke, a small one', want die hadden ze er ook. Bleek dat een flesje van 30 cl te zijn. Ja, ze zijn hier andere formaten gewoon :). Het begon al donker te worden, Jasper en ik begonnen ons zorgen te maken over hoe we zouden thuisgeraken, maar gelukkig hadden we die man nog, van het wakka centrum, hij regelde voor ons een taxi, zodat we 'veilig' (hetzij met zijn 8enen in een taxi, ene onder de chauffeur zelfs) terug in ons thuisdorp geraakten. Half 8 en donker. Telefoontje van de zuster en de moeder, ze waren al ongerust (omdat mensen weten dat hier blanken verblijven en het dan ook niet zo veilig is op straat in de avond). Oeps...

We hebben al enkele scholen bezocht. Er heerst discipline (aléja, ze hebben een 'discipline master' in de middelbare school, en die zal er wel niet voor niets zijn zeker...). De middelbare school bevindt zich op een berg, samen met de zuster de uitdaging van de zware beklimming aangegaan, maar onze moeite werd beloond met een prachtig uitzicht over... heel Kameroen? Neen, dat zal wel niet, maar ja kan wel ver zien, het was mooi!

Het regenseizoen is nog niet gedaan dus af en toe scheurt er wel eens een wolk open en ben je plots kletsnat. Levert grappige toestanden op als we dan begonnen te lopen in de regen, samen met 2 meisjes van ons gezin 'Look, white man running!' Nu is het rond 30 graden buiten fzo (bruinen! En das wel nodig, als ik mezelf zo vergelijk met de zwarten hier.. :p), maar het wordt nog warmer als het droogseizoen is. De straten zijn van rood zand en heel ongelijk. De slechte staat van de wegen is wel voelbaar in de taxi (en zeker als je er met zijn 8en in zit, auwtsj..)

De stageplaats is echt wel super! Al goed kunnen verkennen, want we weten al, door te praten met iedereen, wie er ongeveer werkt en wat er wordt gedaan. Kinderen hebben vaak serieuze misvormingen aan hun benen, triest om te kijken, maar ze lijken allemaal zo gelukkig. Vandaag werden ze ook nieuwsgierig, begonnen ze ons aan te raken. 'white men' worden Jasper en ik wel eens genoemd. Er is vanalles dat we kunnen doen. Voor mijn bachelorproef dacht ik iets rond inclusie te doen (men heeft echt wel een mooie visie, men probeert een thuis te geven aan iedereen, en van de werkers wordt verwacht dat ze inclusieve werking bevorderen. De blinden worden 'visually impaired' genoemd ipv blinden, en gaan ook naar school. Personeel van hier gaat naar daar om hen te ondersteunen in de scholen. Vooruitdenkend!). Als stage mocht ik zowat kiezen. Deze week is observatieweek! Ik mag gesprekken doen met ouders of kinderen (liefst alletwee) en vandaag met een ouder gesproken die het echt wel zwaar heeft met haar kind (kind van 2 jaar, heeft meningitis, te laat ontdekt, volledig verlamd aan de benen en de rug, kan niet praten, misschien ook niet goed eten...) en gewoon een luisterend oor bieden, zou volgens mij al kunnen helpen. De moeder heette ook Paulien en haar droom voor haar kind is, dat het kan lopen... Men heeft niet echt verwachtingen hier, wat maakt dat we vrij kunnen invullen. De kinderen en hun moeder zitten hier dag in dag uit (de mantelzorger wordt geacht oefeningen te doen met het kind) en in de namiddag is er geen invulling. Ik heb al wel wat moeders de hele dag gewoon zien zitten op een bankje, met hun kind. Al veel babbeltjes kunnen doen wel.

De taal! Ja, ik denk dat ik alles moet leren: pidgin, dialect bafut, Frans..; alles wordt door elkaar gesproken :D het is niet echt te volgen. Dan begin ik per ongeluk in het Frans iets uit te leggen tegen iemand die eigenlijk Engels praat. Naar Sajocah komen mensen soms van heel ver en zijn dan misschien Franstalig. In de ochtend (om half 8 worden we hier verwacht voor het 'gebed' of de opener van de dag, met tekstjes enzo) is in Pidgin English (ik versta enkele woorden, het is dus niet zo gemakkelijk als ik had gedacht!) en af en toe spreekt iemand mij aan, dat ik totaal niet weet wat die persoon gezegd heeft... A lot to learn! :)

Naar de mis was ook een belevenis. Eerst mee gaan 'oefenen' (ik heb niet gezongen hoor) met een meisje van het koor, ons daar ook moeten voorstellen. 'We have a new colour amoung us' (zakt door de grond..) Ze zingen 2 en zelfs soms ook 3stemmig. Echt knap! Supermooi! Maar 2 uur mis is wel lang. Je moet je beste outfit aandoen voor de mis (liefst zelfs gestreken) en het duurt zo'n 2 uur. Ook al het gebedje voor het eten geleerd in het Engels!

We plannen nog naar Njinikom te gaan, want daar gaan kinderen die een operatie nodig hebben naartoe. En Limbe en Kribi schijnen ook de moeite, maar dat moeten we goed inplannen want met enkel het heen gaan, zijn we dan al een dag kwijt (Kameroen is groot :)). Het is helemaal aan de zee!

Ik heb al goed kunnen lachen en mensen hebben ook al goed om ons kunnen lachen en als we kunnen blijven lachen, is alles nog wel dik in orde als je het mij vraagt :).

Tot snel!

de heenreis en avond in het guesthouse

Veilig en wel aangekomen in het guesthouse!

Wat vooraf ging...

Na een emotioneel afscheid toch wel vastberaden en goedgezind het vliegtuig opgestapt... dat jammer genoeg niet meteen vertrok! We hadden een klein uurtje overstaptijd in Zurich, maar omdat onze aansluiting met 10 min vervroegd werd en er vertraging werd aangekondigd op het huidige vliegtuig, beleefden we toch even een 'stressmomentje', Gelukkig is de overstap vlekkeloos verlopen. In Zurich met de 'Zug' (een soort metro om naar de juiste gate te gaan) was ook wel speciaal. Het had iets futuritstisch met de beelden langs de muur die - door de snelheid - een filmpje maakte. Cool!!!

De vliegtuigreis was een beleving! Vooral deel 2 (want Brussel-Zurich, was maar 50min). 2-4-2 zitjes tijdens onze vlucht Zurich - Douala (4.837km), gigantisch vliegtuig dus. Constant 'wat is deeeeees???!' 'wow, tv ofwa!' 'wow, series en films of wa??' 'recente films of wa?????' :D, jaja, mensen rondom ons moeten nogal gekeken hebben, voor een lange afstandsvlucht is dit blijkbaar normaal...En al de lieve brieven, en bijhorende 'gadgets' werden zeer hartelijk in dank genomen! Natasja, Eva, Veerle, ouders, Emilie, dankzij jullie heb ik gewoon geen tijd gehad om me te vervelen! Echt super lief en leuk om te lezen. Toch nog efkes benadrukken: Ik heb geweldige vrienden! Dat jullie daar ook zo allemaal waren zo vroeg 's ochtends om me uit te wuiven... Plots zagen we links in het raam een heldere lucht en rechts was het donker, grappig. 7u of zo, kwamen we aan.

De weg tussen vliegtuig en luchthaven was al warm, dan in de luchthaven man... al dik spijt met mijn lange broek. 'Chaos' was zo'n beetje het woord dat in mij opkwam toen ik alles daar zag. Veel mensen stonden er zo te staan, ik wist niet waarom ze er stonden en waarom ze naar mij keken. Ik wist niet goed naar waar ik moest. Dan was er daar een bureautje waar we onze geel boekje moesten tonen, dan ons paspoort... Gelukkig was de broer van Thérèse daar om ons op te vangen (met een bordje 'studenten khleuven', net zoals in de films ^^) en ons, samen met de man van het guesthouse, veilig tot aan de taxi's te brengen. Enkele mannen begonnen zich te verzamelen rond ons en vroegen om geld, wilden onze valiezen hiervoor dragen. Ik volgde het voorbeeld van onze mannen. 'Neen zeggen en doorlopen.' Het werd een beetje geduw en getrek, maar ik heb wat assertiviteit getoond en zo zijn we dan heelhuids tot aan de taxi's geraakt op de parking! :)

Een high five gekregen van een klein jongetje en met zijn 3en, op 2 zitplaatsen, goed op elkaar gepropt met de valiezen in de auto gekropen (er waren 2 taxi's). Nog weer wat gedoe met geld met de mensen van de parking, maar onze chauffeur heeft het opgelost en we waren onderweg! De geur van benzine kwam me al wat tegemoet, verkeersstroken waren nergens aangegeven, de wet van de sterkste (of de snelste) leek hier te gelden, maar dat kon me niets schelen. Ik had palmbomen gezien!!!! :D En... mensen! En... goh.. beetje luguber zo wel, omdat alles zo donker was, en al die mensen op straat. Het zijn dingen die je bij ons niet zomaar ziet.

Aan het guesthouse vroeg de vrouw in het Engels van waar we kwamen 'België, oooh... dan praat ik wel in het nederlands.' Een Hollandse vrouw, lekker gemakkelijk :). Er werd meteen voor ons gezorgd. Half 8 de volgende ochtend zou ontbijt voor ons worden geregeld. We deelden ons in, ik slaap in een kamer van 4 (Jasper en ik delen een bed, en Karlien en Sarah elks een apart bed), Eliese en Thea in de andere kamer. Het dringt nog niet zo door dat we eigenlijk niet op reis zijn en dat we hier nog een poos gaan zitten, en niet even luxueus als nu. Maar toch nog even genieten...

Onze koekjes en chips bovengehaald als avondeten (we hebben continu eten gekregen op de vlieger, maar nog niet echt avondeten gegeten) en ons aan een plonske gewaagd. Thea en ik althans ;). Voetjes in het water deed deugd want wat was het warm! 30°C zeiden ze op de vlieger.. en het was avond!

Gezellig nagepraat, ons netje opgehangen, samen gezellig dagboek beginnen schrijven en dan.. misschien wel iets te laat, gaan slapen!