oudjaar nieuwjaar, de grenzen vervagen...

Oud op nieuw (31 dec-1 jan)
Niet bepaald mijne beste avond * uitgaan met Alfons, Mirabelle en Petra (& Lien & Jasper ofcours)* afwisselen tussen 2 ‘bars' * de ene te groot/ te leeg * de andere gezelliger maar, dansen? * ‘happy new year' al om 22u, 23u, elk uur... * van aftellen geen sprake * zelf aftellen invoeren (iedereen naar ons staren zonder mee te doen) * Het 3 kussen geven invoeren * plakkerige mannen afstoten (tegen elkaar geplakt dansen = normaal dansen?) * commentaar 'you're so shy' of 'why you're not dancing' naar je voeten krijgen * geen vuurwerk/champagne :( * vechtersbazen (glasscherven, stokken, stoelen...) gade slaan* niemand om op te roepen 'security..?'* onveiligheidsgevoel/gevaarlijke situatie gevoel * vroeg nacht

het bezoek aan de familie van "ons mama"

2 dagen Nkar (29-30 dec 2011)
Niet uitslapen * reizen naar Nkar * compound van familie Mary Stella * gigantische familie (zelfs uitgerekend hoeveel kinderen/kleinkinderen/achterkleinkinderen/achterachterkleinkinderen => in totaal rond de 100) * als enige blijven voor de nacht (de mama wilde dit erg graag) * amuseren met de klein mannen * spelletjes spelen * haren kammen * op 'stro' slaan om de bonen er uit te halen * bonen zeven (wat mij niet zo goed lukte zonder zeef) * kleine kindjes helpen met bidons van 5 l water dragen * zoveel mensen ontmoeten * tour krijgen door Louisa (nicht van Mary Stella) * met iedereen patatten uit de grond halen voor frieten * ik frieten maken * verbaasde/enthousiast publiek hierbij * Nederlands aanleren aan 3 kinderen * nog een keer op een echte Afrikaanse wc gaan (een gat in de grond dus) * muisjes gezelschap houden gedurende de nacht * niet goed slapen * alleen terugreizen naar Mambu * chauffeurs die zich niet aan de prijs houden * 10 verkopers rond de auto bij stop aan controlepost * met 12 in de auto * kleutertje op mijn schoot * dankbare mama trakteert mij op appelsienen * veilig thuis geraken door behulpzame man.

mijn eerste vakantieweek

Week Kumbo - Shisong (26-29 dec 2011)
Nog beetje ziek * rechtstreekse (en daardoor ook dure) taxi van Mambu naar Kumbo * oud vrouwtje met pacemaker op de achterbank * stoffige en hete rit van 3,5 uur met 4 op de achterbank * blij weerzien van onze Belgische vrienden * slapen in Merryland hotel * wc en douche die alles natmaken * op avontuurlijke wijze een muskietennet bevestigen * slapen op matras die in put valt * slapen op matras op de grond * terrasjes doen * een visje met frietjes eten * een kipje (of toch 1/4) met plantins en ndolé eten * barvrouwen/mannen die niet kunnen rekenen * malta, juno, cola, Fanta, smirnoff * picknicken met brood en 'zwan' * slecht nieuws vernemen (overlijden moeder van onze mama Mary Stella te Nkar) * Amerikanen ontmoeten * Cultural week * villa met BVN (het beste van Vlaamse en Nederlandse televisie) ontdekken, alias het verblijf van Karlien en Eliese * marktje doen (souvenirs!) * bedelaars (in de zin van, iets kopen voor jezelf en iemand naast je die vraagt 'Waar is mijn deel?') ontmoeten * yoghurtje eten ten voordele van aids * familie Thérèse (Kameroense studente die naar de KHL gaat en ons Pidgin English heeft geleerd) gaan bezoeken * ons laten trakteren op ananas, koekjes, baileys (we hadden het ni beter kunnen treffen!) en nen dramatische film over 'Arthur' maar geen gezelschap. * door naar Nkar de volgende ochtend.

Kerstdag

Kerstmis (25 dec 2011)

Overvloed van eten ipv feestelijk eten * tafel 'versierd' met grote flessen drank (bier is 'very common' op Kerstdag)* marsepeinstol vanuit België verorberd (danku ma!) * familiefoto's * cadeautjes uitdelen * zeer blije gezichtjes * 'hoofd en schouders knie en teen' zingen in Bafut taal * grappige filmpjes al zingend/neuriënd à la 'raad het liedje' op de kazou * een playmobil kerststal * een tak die dienst deed als boom versierd met ballonnen en papieren slingers * pakjesmoment voor de Belgen * 3 families gaan bezoeken * wandeltocht onder de zon * je op bezoek vragen maar niet tegen je praten maar tv kijken * overal opnieuw een maaltijd verorberen * gemis aan chips/lekkere aperitiefhapjes * ook in Sajocah stoppen * Pascaline niet vinden, Claudette (die van de receptie/en die van de therapie) een plezier doen met een boterstol * vermoeiende dag * telefoontje van thuis krijgen (tof! Alleen jammer van de storing! * nog wat popcorn eten * de nacht op de pot doorbrengen...

woordenslangen

Omdat het voor sommigen onder jullie misschien wat vermoeiend wordt om te lezen, heb ik besloten mijn berichten korter te maken. Hiervoor dacht ik aan een korte opsomming van woorden. U kan dan zelf het verhaal reconstrueren met een beetje fantasie (indien je niet zeker bent of de fantasie klopt, kan je even een reactie posten en zal ik wel corrigeren indien het fout was).
Zo kunnen diegenen die liever niet te veel lezen ook uitselecteren welk verhaal te lezen.

Een voorbeeld:

Vader-dochter-uitje (31 dec 2011)
Bamenda * mijn winkellijstje * zijn winkellijstje * de ene bike na de andere * gezellig samenzijn * geitje, drankje en plantins * een Kameroener die Nederlands sprak :o * de juiste kraampjes uitselecteren * onderhandelen op de markt * opgepropt in de taxi * moe en voldaan terug thuis

Vertaling:
Met Prothus ben ik vandaag naar Bamenda getrokken. We hadden beiden een lijstje mee voor de 'winkel' en nadat we erg snel mijn lijstje hadden afgewerkt, verfborstels, dagboek, zakdoekskes... (toch handig zo iemand die weet waar je moet zijn voor wat), begonnen we aan zijn lijstje. Dit hield onder andere ook in ergens gaan zitten en eentje gaan drinken. Een geroosterde plantin gegeten en daarna ook een stukje van een geit (in reepjes gesneden op een bordje met een lekker pikant - ik mag dit niet meer aanraken van de papa en ook eigenlijk niet van mezelf, mijn maag moet het anders altijd bekopen... - sausje erbij) gegeten. Papa Prothus vond dat ik dat toch eens moest geproefd hebben! Daar ontmoette ik de man die Nederlands sprak. Heel grappig en totaal onverwachts! Prothus trakteerde eens een drankje, ik plantins, hij een bike, ik een taxi. Kortom, we vulden elkaar goed aan! Om van de ene plaats naar de andere te geraken, gebruikt meneer Prothus bij voorkeur de bike in plaats van de benen. De wind in mijn haren, de snelheid. U hoort het al, ik had het REUZE naar mijn zin. Op de 'food market' aangekomen, begon vader Prothus duchtig te onderhandelen. Hij wist zeer goed welke kraampjes uit te pikken - de welke verse groenten hadden - want alle kraampjes verkopen immers ongeveer hetzelfde. Een goed gevuld dagje en enkele goed gevulde zakken op het einde. Ook de taxi zat goed vol (zowel de laadruimte voor het gerief als de 'laadruimte' voor de mensen). Onderweg weer 2x controle gehad. De officier zijn klacht: een vrouw naast de chauffeur (dus op dezelfde stoel wel te verstaan), dat kan nu toch niet zeker. Laat een man daar op die plek toch zitten. Dat we met een 9tal passagiers reden, dat maakte niet...

Nu zullen jullie het wel zelf kunnen zeker? :) Dit is er eentje van al efkes geleden...

De farm (17 dec 2011)
Jasper in Douala * Paulien met de hele familie naar de farm * verre en gevaarlijke trip! * al iet of wat moe aankomen * efkes gaan zitten en een pofpofke eten * 'stro' (of toch iets dat er op lijkt) van de velden halen * grond verleggen met speciale schup die je over je schouder kan hangen * foto's hiervan laten pakken * picknicken met yams, sweet potatoes, sauske * gezellige boel * Alfons wil nog een plonske wagen (ik had dat de week er voor al gedaan in dat tropische frisse riviertje, na een andere harde werkdag op de farm, samen met nog enkele kleine (half)naakte kindjes - mijn leerlingen - zwempak is niet echt nodig, kleren gaat ook...) * schone natuur * omarmd worden door liefde (blijven herhalen hoe blij ze zijn dat wij er zijn, dat wij van hen kunnen leren en zij van ons - dit zegt de mama dan meestal - en nostalgisch doen over hoe het allemaal begonnen is...) * teruggaan voor de zon hevig gaat schijnen * koud douchke pakken.

Begrafenissen hier zijn eng…

Ja, dat moesten we nu toch ook eens meegemaakt hebben hé, een begrafenismis. De gelegenheid deed zich voor, al had ik het zeker niet zo gewenst. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd had de geest gegeven, toevallig ook de dochter van één van de leerkrachten van de lagere school waar ik stage loopt. Best tragisch... De mis startte buiten. De kist lag open en één voor één werden er foto's genomen met de naaste familieleden. Even later kwam de pastoor naar buiten om nog een soort zegen over haar uit te spreken of zo, de kist werd terug toegedaan en werd dan, op wieltjes, de kerk in 'gedragen'. De mis zelf verliep in sobere stijl, veel traantjes heb ik niet zien vloeien. Na de mis volgden Jasper en ik dan de massastroom richting het kerkhof (dat ongeveer naast de kerk ligt) om dan de laatste woorden uit te spreken. De moeder en de vader stonden zowat tussen de massa, net zoals ze in de mis niet op de eerste rij zaten of rechtstonden en verdwenen zowat uit het zicht. Toen het graf naar beneden werd gelaten, de grond in, barstte een hels geschreeuw los van verschillende familieleden. Heel eng om te zien en te horen, het deed mij wat denken aan een dramavertoon. Alsof ze alles hebben opgekropt en het er pas op de laatste moment mag uitkomen en dat men dan wel MOET wenen om aan iedereen te laten zien 'Ik ween het hardst, want dit is mijn familielid.' Ik vond het niet echt écht lijken, heel gek. Achteraf dit ook eens bevraagd bij 'mijn familieleden' en zij gaven aan dat het in de mis 'not done' was om tranen te laten zien, dat de mis er is om te bidden en dat achteraf mensen heel extreem in verdriet schieten omdat het effectief de laatste moment is dat men deze persoon, of toch het lichaam, kan 'groeten'.

foto'sop facebook!

dat scheelde maar een haartje...

... of ik lag met mijn smoel tegen de grond :). Ok, dat is misschien een beetje overdreven, maar de tocht die ik achterop de 'bike' heb uitgezeten, was zeker niet zonder gevaar! Samen met father Renato (die overigens zelf met een brommer reed, van een hippe pastoor gesproken!), ben ik de scholen in Alori en Ajib (wat nog in Bafut ligt) gaan bezoeken. Het was een hels, maar zalig avontuur. Hels, ja... je had het gewoon moeten zien, die afdalingen, rotsblokken. Ik durfde soms amper te kijken. Maar zo mooi! Dus kon ik het eigenlijk ook niet laten om stiekem foto's te nemen onderweg. Prachtige natuur, wauw. Geel zand, bruin zand, wit zand.... Zowat alles gezien :). Op een gegeven moment waren we volledig omgeven door bergen. Fantastisch. Ik had er zeker geen spijt van dat ik 2uur heen en 2 uur terug achterop heb moeten zitten (mijn geliefde achterste misschien wel...)

En de Sint bracht voor mij...

Nen douche, wauw, zo blji! Oké, eerlijk, zo naïef ben ik niet meer en dus ben eerder ons 'papa' dankbaar, in plaats van de Sint. De avond voor D-day heeft hij duchtig liggen werken in de badkamer en het resultaat was er. Warm was het water niet, maar wrs zijn wij wel de enigen in het dorp die nen douche hebben, dus klagen doe ik niet!

In Bamenda het stereotiepe beeld van Afrika even bevestigd gekregen. Onze kopie van ons internationaal paspoort in orde maken (deze moest via dit kantoor worden officieel gemaakt worden). Jongens.... In het 'immigration office' langs geweest. De kopie die we hadden was niet genoeg, er moesten 2 pagina's van ons visum worden gekopieerd, dit op 1 blad. Daar, kon geen kopie worden gemaakt, dat moesten we zelf regelen. Naast het gebouw was zo'n houten kotje met een vrouw in met een apparaat 'there's no light.' Geen elektriciteit, we moesten naar het rond punt gaan en daar nog eens vragen. Volgens mij zou dat het verschil niet maken, maar soit... Uiteindelijk toch een werkend kopieermachien gevonden. Vrouw vertelde ons heel eerlijk '200 cfa, maar normaal maar 100 hoor, als er elektriciteit is, maar omdat we nu met de generator werken...', alsof we zouden klagen over 200 cfa's voor 2 kopies, wat neerkomt op 30 eurocent of zo... Voor de zegel moesten we naar een ander kantoortje. Een vrouw opende daar precies speciaal haar kantoor voor, om die zegeluit een schriftje te scheuren (wat een job...) en voor 2 zegels dan 2000 cfa betaald. Dan terug naar het immigratie kantoor, werden we naar een tafeltje met een andere vrouw gestuurd, die (op haar dooiste gemakje als je het mij vraagt) hare lijm bovenhaalde om onze zegels te kleven. Alweer vroegen we ons af of dit het enige was wat zij heel de dag te doen had (op haar bureau stond enkel de lijm en een typpex). Daarna terug naar de eerste bureau en daar heeft de man onze kopies van stempels voorzien. Eindelijk was het in orde. Heeft ons minstens een uur gekost ? Je moet hier af en toe wel geduld hebben om hier te overleven! (jammer dat de Sint mij dat niet heeft gegeven...) Enfin, de frustraties van de dag er af gewerkt met een lekker etentje (peperroomsteak met frietjes, hoewel ik liever de de 'steak met mashed potatoes' had gehad, maar die maakten ze niet meer omdat het niet zo veel werd gevraagd en het lang duurt om te maken. Ik vroeg me af waarom het dan op de kaart staat, maar heb er verder niet moeilijk over gedaan. Het eten heeft gesmaakt!).

Cooking exam, je moet het eens meegemaakt hebben. De kinderen van alle lagere scholen in de buurt hadden dit examen. Kan u er zich iets bij voorstellen? Neen? Wel. Ieder kind zorgt voor de eigen 'supplies'. Dit zijn potten, borden, hout, lucifers en ingrediënten. Zelfstandig begonnen ze dus allen (klas 3 en 4, 10 jarigen dus) aan hun houtvuurke, int midden van de 'speelplaats'. Grappig om te zien. Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat die dat zouden kunnen, maar... op het einde van de rit, had er geen één gefaald, niet met het aanhouden van het vuur als met de uitwerking van hun gerecht (het was vrije keuze) hoewel 1tje... Iemand wou eens experimenteren denk ik en heeft dan ei en rijst en spaghetti liggen mengen. Dat vond ik nu persoonlijk niet zo'n geslaagde combinatie, maar... verschieten doe ik daar niet van, aangezien we gisteren in onze familie rijst met frieten hebben gegeten ?. 2 durfden het aan om ajou te maken. Dit is een wit goedje dat doet denken aan fufu, maar gemaakt wordt met 'plantins' (lijkt op bananen) en yams (soort patatten), waar hevige arbeid bij aan te pas komt want in een houten kom wordt deze met een grote 'stok' (het is iets mooier dan dat wel ?) onder elkaar gestampt. Meesterkoks, al zeg ik het zelf. Ik was trots op hen!

Heb eergisteren aan één van mijn zussen uitgelegd hoe ze mijn plakband moest gebruiken. Zij kennen de rol, zonder de hoes met de afstripkant ;). Hoe snel dat je er van uit gaat dat men hier alles weet...

Het afstudeerfeestje van één van mijn Sajocah collega's was een succes gebleken. Heel sjiek opgemaakt kwam haar vriendin (die ook in S. werkt en ons zou meepakken in Bamenda) ons oppikken. We voelden ons weer lichtelijk underdressed. Bleek dat het slechts een klein evenement zou zijn, met voornamelijk de dichte familieleden. Behalve Sylviane, de vriendin, waren wij dus blijkbaar de enige niet-familieleden. Dat was wel n beetje raar. Geen probleem hier. Aan de praat geraakt met één van de broers, die graag Nederlands wilde leren en af en toe iets kon opvangen van onze gesprekken (van Jasper en mij, want hij verstond een beetje Duits). Alweer aan een nieuw telefoonnummer geraakt van iemand die ons op een dag misschien wel enkele leuke Kameroense plekjes (zie Limbe, Buea) wil laten zien. Om op de hoogte te geraken van wat allemaal done en not done is in Kameroen, zijn zulke gesprekken ook ideaal. Ons pakje werd, niet in ons bijzijn (dat doet men immers niet hier, ik weet niet waarom), geopend en mee op de tafel met eten (het was een watermeloen, en wa voor ene, hmmmm!) gelegd. Rond een uur of half 5, we moesten al bijna terug door om nog voor zonsondergang thuis te zijn (grappig, net als in de film, Assepoester, alleen stond er op ons geen koets te wachten...), kwamen de 'partycrashers'. Alle klasgenoten die met Claudette waren afgestudeerd, kwamen langs. Voor slechts 5 minuten zijn ze langs geweest (ze gingen immers bij iedereen thuis langs) om Claudette even te 'vereren' met een dansje en gezang (geen bier of muziek voor nodig, dat laatste maakt men zelf, dat zou je bij ons toch echt niet tegenkomen hé...) en dan waren ze weer vertrokken.
Niet zo fijn om te horen dan, deze morgen dan, dat Claudette (die van het feestje) niet aanwezig zou zijn wegens het overlijden van beide ouders van een afstudeergenoot (een vreselijk busaccident, amour mezam - busmaatschappij waar wij ook al mee hebben gereisd, slik - bus die van Bamenda terug naar Yaoundé reed op zondagavond vatte vuur, de meeste mensen hebben niet kunnen ontsnappen wegens automatische ramen/deuren en zijn dus levend verbrand...).

Op verkenning geweest in Bawum, althans dat ontdekte we toen we (per ongeluk) in iemand zijn tuin waren beland. We dachten nog in Mambu te zijn, maar Mambu blijkt dus echt een straat groot. De dochter van de vrouw die we tegen het lijf liepen, had me herkend. Juf Paulien hé ;) en de vrouw wilde met ons naar een bar 'so we can share' hoe ze dat hier noemen. Het samen zijn hé. Toch blijft die vraag steeds zeer onverwacht te komen. We waren niet echt voorzien op gaan drinken en wilden eigenlijk gewoon de buurt wat verkennen, dus, ondanks haar aandrang, gezegd dat we het liever op een andere keer zouden doen. Ze leek iet of wat teleurgesteld, maar wilde ons dan wel graag verder rondleiden om scholen te tonen. In toch wel erbarmelijke omstandigheden, hebben we nog 2 scholen gevonden, ééntje bovenop een berg, een school van de overheid. Een andere school die we vonden, had slechts enkele kleine lokaaltjes, waarin enkele bankjes stonden en een schoolbord. Het leek 'leegstaand' en dus niet gebruikt, maar blijkbaar gingen er nog wel redelijk wat kinderen naar school. De vrouw vertelde ons dat het gebouw het vroegere huis van doctor Fussi was (de man die we in onze eerste weken in Kameroen in zijn huis, in traditionele kledij - zie foto's - hebben ontmoet en die ons op een heerlijk buffet heeft getrakteerd, alias de man die ook directeur is van een grote universiteit in Bamenda). De wereld is toch klein hé, zelfs als je in Kameroen bent :).Dat we dan ook overal herkend worden als 'the white people', is ook zoiets treffend. Niet altijd zo tof, al heeft t één groot voordeel. Sociale controle en dus veiligheid. Als ons iets overkomt, zal er wel steeds iemand ons voor 't laatst hebben gezien...